هیچ طلافروشی طلاهایش را بر سر کوی و برزن فریاد نمی کند .
هیچ دست فروشی بر سر چهار راه گوهر نمی فروشد . این سیگار و آدامس و شکلات است که بر سر چهار راه ها و کنار خیابان ها عرضه می گردد .
آهای دختران :
در همه ی شما رگه هایی از طلای معنویت هست . جنس وجود شما از لبو و شلغم و شکلات نیست .
بگردید و گوهرهای وجودتان را پیدا کنید ، هست ، حتما هست . گوهر فطرت بی تردید در همه شما هست ممکن است گرد و خاک گرفته باشد ممکن است در زیر لایه هایی از غبار عصیان مدفون شده باشد . ممکن است لغزش و گناه آلوده اش کرده باشد.
نه فقط گوهر فطرت که جواهر نجابت و حیا و عفت و صفا و مهر و صداقت ، همه و همه در وجود شماست . و اندام شما ظرف این جواهرات است هیچ فکر کرده اید اگر کسی به این ظرف دست پیدا کند . همه آن جواهرات را اگر نبرد لااقل آلوده می کند ، می شکند . به زیر دست و پا می اندازد هیچ کس از گوهر رایگان کنار خیابان چشم نمی پوشد . و به دنبال صاحبش نمی گردد .
گاندی
مادام که در اجتماع وجود زن تنها وقف لذت بخشیدن به مرد است ما همه باید به نام مرد ، سر از شرم به زیر افکنیم من ترجیح می دهم که نسل انسان نابود شود تا اینکه بماندو با تبدیل زن یا ظریف ترین مخلوق الهی به یک وسیله عیاشی و شهوت رانی برای مرد از هر حیوانی پست تر گردد .

ادامه »

به نقل از یکی از دوستان

روزي روزگاري درختي بود واو پسرک کوچولوئي را دوست مي داشت پسرک هرروز مي آمد و برگهايش را جمع مي کرد و از آنها تاج مي ساخت و شاه جنگل مي شد .از تنه اش بالا مي رفت ، از شاخه هايش مي آويخت و تاب مي خورد و سيب مي خورد .باهمديگر قايم باشک بازي مي کردند، و پسرک هروقت خسته مي شد زير سايه اش مي خوابيد، او درخت را دوست مي داشت خيلي زياد درخت خوشحال بود.
اما زمان مي گذشت و پسرک بزرگ مي شد و درخت اغلب تنها بود . تا يک روز پسرک نزد درخت امد. درخت گفت :بيا ، پسر از تنه ام بالا بيا و با شاخه هايم تاب بخور، سيب بخور، در سايه ام بازي کن و خوشحال باش . پسرک گفت : من ديگر بزرگ شده ام، بالا رفتن وبازي کردن کار من نيست. مي خواهم چيزي بخرم و سرگرمي داشته باشم .من به پول احتيج دارم، مي تواني کمي پول به من بدهي؟ درخت گفت :متأسفم من پولي ندارم، من تنها برگ و سيب دارم. سيب هايم را به شهرببر و بفروش. آنوقت پول خواهي داشت و خوشحال خواهي شد .پسرک از درخت بالا رفت و سيب هايش را چيد و برداشت و رفت . ودرخت خوشحال بود .
امّا پسرک ديگر تا مّدتها باز نگشت. ودرخت غمگين بود .تا يک روز پسرک برگشت، درخت از شادي تکاني خورد وگفت: بيا پسر، از تنه ام بالا بيا و با شاخه هايم تاب بخور و خوشحال باش.

ادامه »

من پدر و مادر را به نسیم صبحگاهی تشبیه می کنم چون مادر وپدر دستشان رابا مهربانی برسروصورت مامی زنند ومعلم رابه کتابی درخشان تشبیه میکنم زیرا معلم بامهربانی به ما علم ودانش می آموزد.

درقرآن کریم ذکر شده است “وبه الوالدین احسانا” “به پدر ومادر خود نیکی کنید .”

احترام گذاشتن به دیگران به خصوص پدر ،مادر ومعلمان یکی از نشانه های انسان با ادب است.

برای مثال :1-پاهایمان را جلوی آن هادراز نکنیم 2-صدایمان را بلند تر از صدای آنها نکنیم

3-قبل از آن ها سلام کنیم

امام علی(ع)می فرماید:هر کس که به من علم بیاموزد ،مرا بنده خود قرار داده است .

به حرف های انسان های بزرگتر از خود گوش دهیم زیرا آن ها راه هایی راکه ما می پیماییم آن ها پیموده اند .

نعمت وجود بابركت آنان، اغلب تا هستند، ناشناخته است. وقتى‏به جايگاه حساس و مهم و نقش كارگشاى آنان پى مى‏برند كه از دست‏بدهند. چه بسيار اختلافها و قهرها و نزاعهاى خانوادگى كه پس ازدرگذشت «بزرگ خاندان‏» چهره نشان مى‏دهد و چه بسيار رابطه‏ها ورفت و آمدها كه قطع مى‏شود، يا به سردى مى‏گرايد، و علت آن فقط ازدنيا رفتن محورى است كه مايه دلگرمى، اميد، انس و معاشرت فاميل‏است.

ادامه »

شاید براى شما نیز پیش آمده باشد كه به چیزى «نیاز» داشته‏اید، ولى براى حفظ آبرو و «موقعیت‏» خویش، آن را با كسى مطرح‏ نساخته‏اید. یا گاهى مشكلى برایتان پیدا شده، اما آن را در حدى‏ ندانسته‏اید كه براى چاره‏جویى و حل آن، آن را با كسى در میان ‏بگذارید.
آیا تاكنون شده است كه براى رو به ‏رو نشدن با یك نفر ناباب، راه ‏خود را كج كنید، و براى دهان به دهان نشدن با یك فرد هرزه و هتاك، دندان روى جگر گذاشته، حتى به دفاع از خویش نپرداخته‏اید؟
اینها و نمونه‏هاى دیگرى از این قبیل، شواهدى بر روحیه‏اى ‏متعالى است كه از آن با «عزت نفس‏» یاد مى‏كنیم.
جان آدمى عزیز است و رفاه و برخوردارى دوست داشتنى است؛ اما انسانیت انسان بالاتر از هر چیز است و شخصیت و آبرو قیمتى‏ بسیار بالاتر از مال و اندوخته دارد. «كرامت نفس‏» نیز، ارزشى برتر از معادلات و محاسبات منفعت‏گرایانه و مادى دارد.
وقتى انسان به چیزى طمع مى‏بندد، بخشى از انسانیت والاى‏ خویش را در معرض خطر و تلف شدن قرار مى‏دهد تا آن «خواسته‏» را برآورده سازد. گاهى هم حق و دین و شرف و كرامت نفس، زیر «پا» گذاشته مى‏شود تا آن مطلوب و خواسته به «دست‏» آید. آیا به راستى ‏خواسته‏هاى نفسانى تا این حد مهم است كه در چنین معامله زیانبارى ‏پى‏گیرى شود؟
چگونه مى‏توان به خواسته‏هاى دل، بى‏حساب و بى‏حد و مرز رسید، بى‏آنكه از معنویت و كمال و ارزش، چیزى را فدا كرد و از دست‏ داد؟
صاحبان «عزت نفس‏»، هرگز آبروى خود را به كف نانى ‏نمى‏فروشند و به خاطر «مناعت طبع‏»، هرگز خواسته‏هاى دل را زمینه‏ساز حقارت و زبونى و خفت و خوارى نمى‏كنند..

ادامه »