در آیه 3 سوره نساء به جهت ضرورت هایی که بود و برای رعایت حال مسلمانان در ارتباط با دختران یتیمی که تحت تکفل داشتند و مواردی این چنین، اجازه داده شد تا مردان مسلمان به شرط اطمینان از رعایت عدالت بین همسران، چند زن بگیرند. چون در این آیه رعایت عدالت به طور مطلق آمده بود، مسلمانان گمان کردند که باید در کلیه مواردی که مربوط به همسرداری است باید عدالت را رعایت کنند. یعنی هم در عمل و هم در احساس قلبی که به همسران خود دارند باید به عدالت رفتار نمایند. حال آن که تکلیف این نبود زیرا تکلیف باید به اندازه توان و مقدورات انسان باشد و مودت و احساسات قلبی از اختیار انسان خارج است، چرا که انسان به طور طبیعی کسانی را بیشتر از دیگران دوست دارد و برای وی کنترل این احساسات در قلب ممکن نیست. این مسئله در مورد همسران یک مرد هم رخ می‌دهد و ممکن است که مرد به یکی از زنان خود، گرایش بیشتر داشته باشد. خداوند با نازل کردن آیه 129، برای این که توهم مسلمانان رفع شود اعلام فرمود که محبت در اختیار شما نیست و نمی توانید در محبت عدالت بورزید حتی اگر بر رعایت عدالت در این مورد حریص هم باشید پس در مورد محبت سعی کنید همه توجه قلبی خود را در عمل، نثار یکی نکنید و بقیه را رها و معلق گردانید. پس حکم خداوند در آیه 3 سوره نساء به رعایت عدالت در اموری که فرد در آن قدرت دارد مثل رعایت عدالت در تقسیم نفقه و وقت و رعایت انصاف در محبت ورزیدن و به گونه ای عمل کردن که یکی احساس نکند همه قلب شوهر متعلق به اوست و دیگری احساس کند که در قلب شوهر هیچ جایگاهی ندارد و رها و معلق است. توضیح این بخش آخر این است که ممکن است که مرد یکی از همسران خود را بیشتر از دیگران دوست داشته باشد اما مطابق این آیه وظیفه دارد که به همه همسران خود در عمل به عدالت محبت کند، مثلا برای همه هدیه بگیرد.

ادامه »

در بعضی از سایت ها و کتاب هایی که در اینترنت پخش شده است ادعا شده که ،حجابي كه در قران توضيح داده شده فقط ميگه سينه و گردن رو بپوشونين كه اون رو هم براي زنان مؤمن گفت كه ميدوونيم مؤمن درجه‌اي بالاتر از مسلم است، پس واجب نيست كه تا اين حد حجاب داشته باشيم فقط اگه داشتيم مؤمن تريم ؟ پاسخ این شبهه چیست؟
پاسخ این شبهه که در برخی مقالات و کتاب ها منتشر شده است را طی ارائه چند مطلب خدمتتان پاسخ می گوییم.
مطلب اول:
آیات و روایات متعددی ضرورت حجاب و حدود آن را مشخص می کند. اما قبل از هرچیز ، در مورد استدلالی که برخی از این کتاب ها عنوان کرده و پرسش گر محترم را دچار شبهه نموده اند پاسخ می دهیم. اگر قرار بر این باشد که چون خطاب قران برای وجوب حجاب به مومنین است پس حجاب در مورد مسلم لازم نیست ، استدلال صحیحی باشد ، باید بسیاری از احکام دین را در مورد مسلمانان منتفی بدانیم.
بنا بر این استدلال، چون در مورد روزه فرموده است ، یا ایها الذین امنوا کتب علیکم الصیام ، و مورد خطاب مومنین هستند پس بر مسلمان روزه واجب نیست!!!
همین طور آیات زیر:
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اسْتَعينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاة؛ نماز خواندن بر مومنین لازم است و مسلم لازم نیست نماز بخواند!!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا كُلُوا مِنْ طَيِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ ؛ مسلمانان می تواند از خبائث تناول کند!!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِصاصُ فِي الْقَتْلى‏؛ حکم قصاص مخصوص مومنین است و مسلم را نباید قصاص کرد!!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْناكُم‏؛ صدقه و خمس و زکات بر مسلم واجب نیست!!
اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّور؛ خداوند فقط دوست دار مومنین است نه مسلمین!!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى‏ ؛ مسلم می تواند صدقات خود را با منت گذاری و اذیت کردن باطل کند !!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ ؛ مسلم لازم نیست تقوای خدا را پیشه کند!!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَأْكُلُوا الرِّبَوا؛ مسلم می تواند ربا هم بخورد!!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا يَحِلُّ لَكُمْ أَنْ تَرِثُوا النِّساءَ كَرْها؛ مسلم می تواند حق ارث زنان را غصب کند!!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَأْكُلُوا أَمْوالَكُمْ بَيْنَكُمْ بِالْباطِل‏؛ مسلم می تواند حرام خواری کند!!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَطيعُوا اللَّهَ وَ أَطيعُوا الرَّسُولَ ؛ مسلم می تواند از دستورات خدا و رسول سرپیچی کند!!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّيْطان‏؛ تبعیت از وسوسه های شیطان بر مسلمان بلااشکال است!!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِيِّ إِلاَّ أَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ ؛ مومنین حق ورود بدون اجازه به خانه پیامبر را ندارند ولی مسلم دارد!!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثيراً مِنَ الظَّن‏؛ مسلم می تواند سوء ظن داشته باشد و غیبت کند!!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّه‏؛ توبه کردن فقط بر مومنین واجب است و مسلم می تواند توبه نکند !!

ادامه »

پاسخ اين سؤال را خداوند در آيه مورد بحث داده است؛ بعد از آن كه فرمود: غضّ بصر داشته باشيد و چشم چرانى نكنيد، دليل اين حكم را ذكر مى‏كند و مى‏فرمايد: «ذلِكَ أَزْكى لَهُمْ»؛ اين كنترل، براى (قلب و دل) شما پاكيزه‏تر است؛ معنايش اين است كه اكثر لغزش‏ها، ابتدا از يك نگاه شروع مى‏شود و دل انسان با نگاه است كه مى‏رود. امير مؤمنان عليه‏السلاممى‏فرمايد: «هر كس چشمش را آزاد بگذارد، حسرتش زياد مى‏گردد».
بايد بدانيم كه خداوند، خالق بشر است و انسان‏ها را دوست دارد. او از اين‏كه بندگانش لذت ببرند، ناراحت نمى‏شود. خداوند نسبت به مخلوقات خود، بخيل نيست. پس اگر دستورى مى‏دهد، به خاطر مصلحت خود ماست. آن خالق حكيم مى‏فرمايد: اگر نگاه نكنى، براى دل و روحت بهتر است؛ پاك مى‏مانى؛ بذر آلودگى‏ها در وجودت كاشته نمى‏شود.
استادى مى‏گفت: نتيجه تحقيقات يكى از دانشگاه‏هاى اروپا نشان مى‏دهد كه موى زن، تشعشعاتى دارد كه روى مرد اثر گذاشته، او را تحريك مى‏كند.
روان‏شناسان نيز مى‏گويند: نگاه خيره و تيز در چشم طرف مقابل، موجب تحريك عواطف او مى‏شود.
مسئله نامحرم، موضوع ساده‏اى نيست و خيلى كار مهمى است و نياز به مراقبت دارد. در روايات آمده است كه جوانى همراه پيامبر بر يك مركب نشسته بود. رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهمتوجه شد او دارد به نامحرم نگاه مى‏كند. از اين رو صورت او را از سمت نامحرم برگرداند؛ پس گاهى آن جاذبه بر مجاورت و همراهى با رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نيز غلبه مى‏كند.1 . نجم 53، آيه 3 ـ 5.

. نور 24، آيه 30 - 31.

ادامه »

ازدواج و تشكيل زندگى مشترك خانوادگى از نيازهاى حياتى انسان است و خوددارى از ازدواج، آسيب‏هاى گوناگون فردى و اجتماعى را به دنبال خواهد داشت.
البتّه عوامل بسيارى در گريز جوانان از ازدواج مؤّرند كه برخى از آنها نظير تحوّل جدّى در الگوهاى رفتارى خانواده‏ها مانند تغيير در نوع مصرف، مسكن و سطح انتظارات پسرها و دخترها و برخى ديگر ساخته و پرداخته ذهنيات فرد هستند.
به هر حال مشكلات و موانع ازدواج از يك سو و آرزوها، ايده‏آل‏ها و تصويرى كه دختران و پسران از آينده و زندگى مشترك دارند، از سوى ديگر، موجب شده است كه به آسانى تن به ازدواج ندهند؛ امّا نبايد از نظر دور داشت كه فرار از قانون طبيعت ممكن نيست و غريزه و فطرت را نمى‏توان سركوب كرد.

ميل فطرى انسان به زندگى مشترك و داشتن فرزند، براى هميشه، قابل سركوب كردن نيست.
جوامع غربى كه امروزه با پيرى جمعيت و عدم تمايل جوانان به ازدواج مواجه‏اند، از راه‏هاى ديگرى همچون پذيرش مهاجران خارجى و… سعى در جوان نگه‏داشتن جامعه خود دارند.
ازدواج در كنار مشكلات و مسئوليت‏هايى كه به همراه خود دارد اگر با دورانديشى و معيارهاى صحيح انجام گيرد فرد را وارد دنيايى بسيار زيبا و دل‏نشين مى‏نمايد. پاره‏اى از اين فوايد عبارتند از:

ادامه »

بايد توجّه داشت كه جشن گرفتن براى عقد يا عروسى بسيار مطلوب و مورد سفارش اسلام است كه از آن با عنوان وليمه عروسى ياد شده است. پيامبر گرامى اسلام صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در روايتى مى‏فرمايند: «وليمه در پنج مورد مستحب است و ثواب دارد: ازدواج، تولد فرزند، ختنه، خريد خانه و بازگشت از مكه». (1)
امام رضا عليه‏السلام نيز فرمودند: «از سنت‏هاى پيامبران، غذا دادن در موقع
عروسى است». (2)
بر اين اساس وليمه دادن در ازدواج به شرط آنكه طرفين امكان مادّى داشته باشند، مستحب بوده و پيامبر گرامى اسلام صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نيز در ازدواج خويش اين موضوع را رعايت نموده و گروهى را اطعام نمودند.
در روايات اسلامى در مورد دفعات وليمه دادن نيز بحث شده است به طورى كه پيامبر گرامى اسلام صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در اين زمينه فرمودند: «دعوت روز اوّل (در عروسى) به حق است و دعوت روز دوم احسان و نيكى است و دعوت روز سوم خودنمايى و شهرت‏طلبى». (3)
در حقيقت وليمه نوعى مشاركت اقوام و آشنايان در ازدواج زوجين است و فوايدى دارد كه برخى از آن عبارتند از:
1. آگاهى و گواهى مردم به ازدواج زوجين كه در شهرت نسل آنان به طهارت و پاكى مؤر است.
2. پذيرفتن زوجين در ورود به جامعه اسلامى و قبول آنها به عنوان اعضاى فعّال و اساسى جامعه.
3. شركت دسته جمعى در مجلس شادى و سرور كه بسيار نشاط‏انگيز است.

ادامه »

در خصوص «آرايش» و «زينت»، اين پرسش مهم مطرح است كه آيا مفهوم آن، واژه «زيور» (زينت‌هاى جدا از بدن، مانند جواهرات) را نيز در بر مى‌گيرد يا تنها آرايش‌هاى متصل به بدن، مانند سرمه و خضاب را شامل مى‌شود؟
در پاسخ بايد گفت: حكم كلى آن است كه خودآرايى جايز ولى خودنمايى در مقابل نامحرم، ممنوع است. آرايش، امرى فطرى و طبيعى است.
بنابراين، خداوند زينت و خودآرايى را نهى نمى‌كند؛ آن‌چه در شرع مقدس ممنوع شده، تبرّج و خودنمايى و تحريك و تهييج، به وسيله آشكار ساختن زينت در محافل اجتماعى است؛ چنان كه خداوند مى‌فرمايد: (وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجاهِلِيَّةِ الْأُولى) و نيز مى‌فرمايد: (وَ لا يَضْرِبْنَ
بِأَرْجُلِهِنَّ لِيُعْلَمَ ما يُخْفِينَ مِنْ زِينَتِهِنَّ) اين آيه، زنان عرب را كه معمولاً
خلخال به پا مى‌كردند و براى اين كه نشان دهند خلخال گران‌بها دارند، پاى خود را محكم بر زمين مى‌كوبيدند، از اين كار نهى مى‌كرد.

ادامه »