بسم رب محمد صلی الله علیه وآله وسلم

سلام برتوای پیامبرخوبی ها,ای ختم المرسلین,ای عزیزترین خلق خدا

دلم شکست وقتی شنیدم دوباره مجنونی,تیردشمنی وبی خردی اش را به سوی این راه نشانه گرفته است تاشاید بتواند درمقابل دین الهی ووحدت اسلامی بایستد اما از وعده ی خداوند بیخبراست که فرمود：میخواهند نور خدا رابادهان خود خاموش کنند وحال انکه خداگرچه کافران ناخوش افتد نورخود را کامل خواهد گردانید.

پیامبر بزرگ اسلام آنقدر شان و مرتبتشان بالاست که چیزی از اعتبار ایشان نمیکاهد وروز به روز در نزد مردم عزیز تر میشوند زیرا همه ی ما میدانیم که سرچشمه ی نور ازهر بدی و زشتی پاک است واین نشریه هانمیتواند روح عظیم پیامبرمان را لکه دار کنند.پیامبر ما پدید آورنده خوبی وزیباییست وزمانیکه ایشان بدنیا آمدن بتهای خانه کعبه شکستند و چون شب فرا رسید فریادی ازآسمان شنیده شد که حق آمدوباطل رفت.

همه ی ما میدانیم که آمریکا وسران کفر ازوحدت مسلمانان و بیداری اسلامی هراسانند,پس ای مسلمان اینک چه جا ی نشستن!که سکوت تلخ تودر قبال این فتنه خود گناهی نابخشودنیست اکنون برخیز که هنگام غیرت است.

ای دستهای خبیث پشت پرده به یادداشته باش,تاآخرین قطره خونمان اجازه نخواهیم داد پرچم اسلام وناب محمدی به دست کفربیفتد وباجان و دل همیشه مدافع اسلام و دین خواهیم بود به امید الله.

لبیک یا رسول الله

بـــآنــــــــــو

مـَــبـَـادا رنــگ بــه رنــگ هـــآی دنــیــآ

ســیــآهــی چــآدرت را از چـــشــمــت بــیــَـنــدازد . . .

هــَـر وقـت دلــت را زدنــد

از تــیــرگــی چــآدرت . . .

سـیــآهـــی کـَــعــــبــه را بــه یــــآد بــیــآور

کــه هـَـمــرنــگ تــوست . . .

از چادری که سرش بود خوششون نمی اومد
بهش گفتن ؛ چادری ها بو می دهند
دلش شکست
تا خانه پیاده رفت
سر نماز به سجده که افتاد یادش آمد
راست می گفتند
چادری ها بو می دهند؛ بوی خاک
1400 سال است که چادر بوی خاک می دهد
لبخند زد
از بوی خاک چادرش راضی بود
السلام علیک یا فاطمه الزهرا

و اما من …

هر شب وقتي تمام ستارگان زمين در آسمان به خواب فرو مي روند

من مي مانم و خدائي كه در اين نزديكي است ..

آنگاه كه شب از نيمه مي گذرد ، بقچه تنهائي دلم را مي گشايم و به چشم انتظاري او مهمان ميشوم .

سهم من از دلزدگي زمين و هاي و هوي زمينيان هر چه باشد از پشت درهاي بي روح زمان قرار مي دهم
و به شانه هاي سپيد خدا تكيه ميزنم

و تا خود صبح در سجاده نوراني نمازم درد دل هاي دلم را شمارش مي كنم …..

زيرا ميدانم كه او با من است در تمامي لحظات زيباي زندگي …

هر کس گمشده ای دارد و خدا گمشده ای داشت …

هر کس دو تا است و خدا یکی بود .

هر کس به اندازه ای که احساسش می کند « هست » ! هر کس را نه بدانگونه که « هست »

احساسش می کنند

بدانگونه که « احساسش » می کنند هست !

انسان فقط یک « لفظ » است که بر زبان آشنا می گذرد

و « بودن » خویش را از زبان دوست می شنود ….

درد انسان متعالی عشق و تنهایی است …

سلام می‌کنیم بر محرمش که از کودکی تا اکنون یادش ما را رهــــا نمی‌کند. سلام می کنیم بر حسین(ع) از دل تاریکی های شب های عاشورای کودکی مان تاکنون که عشقش اسیرمان کرده است.

سلام می کنیم و بر غربت و قرابت حسین(ع) از مدینه تا کربلا. سلام می کنیم بر حال و هوای محرم که با همه فرق می کند. سلام بر شه مظلوم عالم. سلام بر دل های شوریده از عشق حسین(ع). سلام بر نواهای دل انگیز یا حسین(ع). سلام بر سینه های سوخته از عشق حسین(ع).

سلام بر لبِ تشنه ی حسین(ع)، که تشنه ی آب نبود، تشنه ی لبیک بود. سلام بر شبی که حسین(ع) وداع کرد با آن هایی که مرگ را واهمه داشتند. سلام بر عزاداران حسین(ع)که راه او، هم عزادار می خواهد و هم پیرو. و ما عزای حسین (ع) را برای لبیک به ندای «هل من ناصر ینصُرُنی» ابا عبدالله است که برپا می کنیم.

جوشش خون حسین(ع) در نینوا شیعیانت را به خروش می آورد. مرگ سرخ تو آینده ی سیاه بشریّت را، عاشقانت را، شیعیانت را سفید کرد. تو زاده ی عشقی، و خوب هم هنر خوب زیستن را و خوب مردن را به عاشقانت آموختی. رستگاری دو عالم را در عشق به تو یافتیم و این عشق ما را از تن دادن به هر ذلتی دور می دارد.

حداقلش همین است که محرمت، عاشورایت و پرچم های سیاه و سرخ که می آید، وداع می کنیم با هر چه پلیدی است که ما را گرفتار خود کرده است. محرم فرصتی است از عشق او سیراب شویم، رذالت ها را کناری بگذاریم، چند صباحی آدمیت را تجربه کنیم که تو خواهان آن بودی. و تو هر سال که محرم می شود، زنده می شوی تا همان فریاد را سر دهی که آیا کسی هست مرا یاری کند؟

و آنگاه که ظهر عاشورا می رسد نظاره می کنی که لبیک گویان کم شده اند یا زیاد؟! و باز شهید می شوی تا دل خون تو، دل های جا مانده از قافله را بسوزاند… شیعه ی حسین(ع) بودن را اگر می خواهیم، باید آن گونه زندگی کردن و این گونه مرگ را برگزینیم. به این آگاهی که رسیدیم همه ی روزها عاشورا ست و همه ی زمین ها کربلاست.

حسینی زیستن، حسینی به دیدار معبود و معشوق شتافتن، راهش همین است.

رسم دنیاست. همیشه حق عاشق این بوده است. این عاشق کشی تا قیام منتقم پا برجاست. حسین همیشه تاریخ را سیراب کرد.

این سیراب شدن از برای همه نیست بلکه: “عشق” می خواهد و لــبـیــک…

نوشته شده توسط وبلاگ نویس