حسین به گونه ای ویزه دری از درهای بهشت است وکشتی نجات از طوفان هاست.

آری پیامبر وپیشوایان پس از او همگی درهای بهشت اند ولی در حسین فراخ تراست.همگی کشتی نجات اند ولی کشتی حسین در گرداب های پرخروش ،پرشتاب تر ولنگر انداختن وپهلو گرفتن آن برساحل های نجات آسان تراست.

آنان همگی چراغ های فروزان ره یافتگی اند ولی فروغ حسین (ع)گسترده تر وبرخورداری از فروغش فزون تر است.آنان همگی پناه گاههایی استوارند ولی راه رسیده به پناهگاه حسین آسان تر وسهل تراست.(برگرفته از کتاب امام حسین این گونه بود.)

تو آغاز شدی؛ با بازوانی خیبرگشا و بلندبالاییِ پرطاقت که نسب از حیدر کرّار داشت و میراث دار تمام صبر بی باک علوی بود؛ از دامان زنی خدایی که چراغ خانه علیِ بی‏ فاطمه بود و هرگز، جز به کنیزی فرزندان زهرا رضایت نداد.

فرات، از همان صبح میلاد، چشم به راه تو بود و خواب دست‏های دلیر تو را می‏ دید.

مشک‏های بی‏ قرار روزگار، از همان موسم، با نام تو بغض می‏ کردند و تمام لب‏تشنگان زمین، با اسم تو سیراب می‏ شدند.

خوش آمدی پسر ام‏ ا لبنین…!

خوش آمدی، قمر بنی‏ هاشم!…

آه، در این چشم‏ها چه شجاعتی موج می‏زند! این دست‏ها چه خوبند برای ساقی شدن! این بازوان، چه بی نظیر ندکه علم‏دارِ آتیه حسین من باشند!

این پیشانی بلند، بی‏گمان تلاوت «اَشِدّاءُ عَلَی الکُفار رُحَماءُ بَینَهُم» است.

در آن روز جگرسوز، موسای نینوا، چه هارون خجسته‏ ای خواهد داشت و حرم رسول اللّه‏، چه عموی مهربان و عاشقی!

آغوش طفلی که امروز در آغوش من است، فردا، تاب خواهد داشت تا تمام کودکان تشنه‏ ام را در خویش بگیرد.

خوش آمدی عباس من! شانه‏ هایت را رویینه‏ تن کن، برای به دوش کشیدن مشکی که از جنس گریه های سر در چاه پدر خواهد بود. چشم‏هایت را مهیا کن تا شعبگیِ کینه را تاب بیاورد و زانوانت را که اگر بر خاک افتادند، در محضر «حسین» به ادب برخیزند؛ حتی اگر آغوش عاشقت، بی دست و بی پا مانده باشد.

از همین امروز، آغوش بگشا بر روی تمام آینده نیزه و شمشیر و تشنگی؛ آتیه‏ ای که پر از ناله‏ه ای سه‏ سالگی دخترکان و بی‏تابی شش ‏ماهه است؛ آتیه‏ ای به رنگ خون گلوی حسین، به رنگ اسارت زینب، به رنگ فرات جاری و شهیدانِ عطش‏ زده… .

خوش آمدی پسر ام البنین! منتظر باش برای روزی که فاطمه به مادری‏ ات بیاید.

نوشته : استاد زهره ماندگاری

قرآن کریم سه شاخص مهم ومعتبر برای دریافت اطلاعات معرفی می کندکه عبارت است از سمع وبصروفواد.تلاش رسانه ها دردنیای امروزی نیزآن است که از طریق همین سه قوه درانسان ها نفوذ کنندوبه اهداف خویش برسند.

پیامبر اسلام با استفاده از ساده ترین واصولی ترین روش های تبلیغ ،آموزه های دین را به مردم آموزش دادند.که به اختصار به نمونه ای از ساختار این تبلیغات پرداخته می شود.

1-اذان

اذان با داشتن ریشه وحیانی ومحتوایی ملکوتی وموسیقی موزون و وزین مهم ترین شعار اسلامی بود که فضای مدینه را در اوقات نماز پر می کرد.ندای اذان در غیر اوقات نماز،نشانه پدیدآمدن امری ضروری بود که مردم بایددرآن مشارکت می کردند.

2-شعر

تعیین خط مشی در به کار گیری شعر به عنوان یک عنصر تبلیغ به وسیله اسلام وتشویق پیامبر وارزش نهادن به شاعران شجاع وجسور وبا ایمان باعث شد تا پس از پیامبر ودر عصر امامان معصوم شاعرانی شیرین زبان اشعاری در بزر گداشت اهل البیت بسرایند.

3-منادیان یا رسانه های صوتی

در زمان پیامبر برای رساندن صدا کسانی را که صدایی رسا وبلند داشتنددر نقاطی از جمعیت می گماردند تا کلمات وسخنان اورا برای مردم تکرارکند.وظیفه یک منادی این بود که سخنان پیامبر را بدون کاستی یا زیادتی به مردم ابلاغ کنن.

4-مبلغان وقاریان قرآن

مبلغان دینی در زمان پیامبر همان حافظان وقاریان قرآن بودندزیرا آنان به امر دین آگاهی داشتند.

نتیجه:

پیامبر علی رغم موقعیت زمانی ومکانی ومحدودیت های فراوانی که بر سر راهشان بود با بهره گرفتن از عوامل تبلیغا تی زمان خویش اقدام به تبلیغ در سطح گسترده نمودند.

مهمترین امتیازات تبلیغات ایشان آن بود که سیستم اطلاع رسانی وی هرگز با دروغ وباطل ولهو لعب همراه نبود ومبلغان برای تهییج وترغیب مردم هرگز دروغ نمی گفتندوعنصر شعر آنان خالی از اغراق وغلو وبزرگ نمایی های کاذب بود.(برگرفته از فصلنامه کوثرمقاله دکتر محمد رضا ستوده)

با سلام و احترام
تسلیت ایام سوگوار اباعبدالله الحسین علیه السلام
در غم محرم بودیم که غم از دست دادن استاد عزیزمان در شب دهم محرم به آن افزوده شد چقدر خدا دوستش داشت که در چنین شبی پر کشید و رفت انشالله امام حسین علیه السلام شفیعشان باشد .
شادی روح تمامی گذشتگان به ویژه استاد عزیز سرکارخانم زهره ماندگاری که در شب دهم محرم به رحمت خدا رفتند و دیروز صبح به خاک سپرده شد فاتحه المع الاخلاص و الصلوات
آدرس وبلاگ استاد عزیزمان http://z-mandegary.kowsarblog.ir

آنان با شهادت به قرب الهی رسیدند و این افتخاری بزرگ است و نباید ناراحت بود.مسیحیان نیز برای کشته شدن مسیح گریه و عزاداری نمی‌کنند، بلکه حتی جشن می‌گیرند.
پاسخ :
عاشورا و حادثه کربلا از چند جنبه قابل ارزیابی و تحلیل است که هر کدام می تواند حکم خاص داشته باشد.
در ابتدا با دو چهره از عاشورا رو به رو هستیم:
اوّل: زیبایى‏ها
زیبایى‏ها یعنى عظمتى که حضرت ابا عبداللَّه (ع) و یاران ایشان در ابعاد مختلف آفریده، عالى‏ترین جلوه‏هاى کمال انسانى را با عمل خویش ترسیم نموده و بزرگ ترین درس را به بشر آموخته اند. این بُعد از حادثه عاشورا بسیار غرورانگیز و افتخارآفرین است. به راستى باید به خود بالید که در چنین مکتب درخشانى پا به عرصه وجود نهاده و در آن رشد یافته‌ایم و با آن مى‏میریم و حاضریم همة هستى خود را در راه مکتب نثار کنیم.
شهادت برای شهید یک موفقیت، بلکه بزرگ ترین موفقیت است . امام حسین (ع) فرمود : «جدم پیامبر به من فرمود : نزد خدا مرتبه‌ای داری که جز با شهادت به آن نائل نمی‌گردی.»
شهادت حضرت، عالی ترین حد کمال به حساب می آید. بر این اساس شهادت برای شهید یک پیروزی به شمار می‌آید و جشن و شادمانی می طلبد. سید بن طاووس می گوید : اگر دستور عزاداری به ما نرسیده بود ، ایام شهادت امامان را جشن می گرفتم . علی (ع) آن گاه که می بیند مرگ به صورت شهادت نصیبش شد، از خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجد.(1)
حضرت بعد از ضربت خوردن می فرماید:
«والله ما فجأنی من الموت وارد کرهتُه و لا طالع أنکرتُه و ما کنتُ إلا کقارب ورد و طالب وَجَدَ و ما عند الله خیر للابرار؛(2) به خدا سوگند! هیچ امر خلاف انتظاری برای من رخ نداده؛ آن چه پیش آمده، همان است که در آرزوی نیل به آن بودم. مانند کسی هستم که در جستجوی آب در صحرایی می گردد و ناگهان چاه آبی یا چشمه ای پیدا می شود . مَثَل جوینده ای هستم که به مطلوب خود رسیده است.»
دوش در وقت سحر از غُصّه نجاتم دادند و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
چه مبارک سحری بودوچه فرخنده شبی آن شب قدر که این تازه براتم دادند
آری بر اساس این رویکرد ، شهادت اولیای الهی جشن و شادی دارد؛ جشن و شادی برای رسیدن به عالی ترین مرتبه کمال و لقای محبوب از طریق شهادت.
دوم: چهره غمبار
چهره دیگر عاشورا جنبه تراژدیک، غمبار و اسفبار آن است. تأسف از این که چرا امت، حق امام (ع) را پاس نداشته و ناجوانمردانه‏ترین برخورد را نسبت به محبوب‏ترین خلق خدا و شریف‏ترین انسان‏ها روا داشتند. ظلمى که بر امام (ع) و اهل بیت و یاران ایشان تحمیل شد، دل هر انسان نیکوسیرتى را به درد مى‏آورد و روح آدمى را سخت مى‏آزارد و جشن و شادی در اینجا معنا ندارد. چگونه می توان در مواجهه با این چهره از عاشورا متاثر نشد؟! امام حسین ( ع ) به واسطه شخصیت عالیقدر و شهادت‏ قهرمانانه‏اش مالک قلب‌ها و احساسات صدها میلیون انسان است.
کیست که بشنود در آن صحراى سوزان با وجود عطش جانکاه، در میان صدها مأمور دشمن حضرت ابی الفضل العباس (ع) خود را به شریعه رساند و چون در رودى عظیم و آب گوارا قرار گرفت و آب را تا دهان آورد، ولى همین که به یاد تشنگى حضرت ابی عبداللَّه (ع) و فرزندانشان افتاد، به خود اجازه نوشیدن نداد و لب تشنه با مشک پر از آب برگشت، این مردانگى و شرافت، او را به ریختن اشک وادار نسازد؟!
در حال گریه و رقت و هیجان، انسان بیش از هر حالت دیگر خود را به محبوبی که برای او میگرید نزدیک میبیند ، و در حقیقت در آن حال است که خود را با او یکسان میبیند . خنده و شادی بیشتر جنبه شخصی و در خود فرو رفتن دارد اما گریه بیشتر از خود بیرون‏ آمدن و خویش را فراموش کردن و با محبوب یکی شدن است. به تعبیر شهید مطهری «گریه بر شهید، شرکت در حماسه او و هماهنگی با روح وی و موافقت با نشاط و حرکت او است».(3)

ادامه »