سوم خرداد، سالروز آزادسازي خونين شهر، يادآور اين كلام قصار و پرمعناي حضرت روح الله است كه فرمودند: خرمشهر را خدا آزاد كرد.
در صحت و درستي اين كلام، ذره اي ترديد نيست. اين كلام را بايد با تمام وجود پذيرفت؛ زيرا به جز خداوند قادر متعال، هيچ نيروي ديگري نمي توانست خرمشهر را آزاد سازد. اگر اين چنين نبود، صدام حسين با غرور نمي گفت: «اگر ايرانيان بتوانند خرمشهر را آزاد سازند، كليد بصره را به آنان خواهم داد» آري صدام حسين معدوم و ارتش بعث عراق، خرمشهر را پس از اشغال، به يك دژ تسخيرناپذير نظامي تبديل كرده بودند. آنان با علم به موقعيت راهبردي خرمشهر براي ايران و نقش تعيين كننده آن در معادلات جنگ و سرنوشت نبرد، با استفاده از تمامي تجارب بشري در عرصه جنگ ها و با استقرار نيروهاي فراوان همراه با مدرن ترين تجهيزات و ايجاد موانع گوناگون در مسير نيروهاي رزمنده ايراني، به اين اطمينان رسيده بودند كه ايراني ها، هرگز قادر به بازپس گيري خرمشهر نخواهند بود.
اما محاسبه عراقي ها غلط ار آب درآمد و ايراني ها خرمشهر را آزاد كردند و هزاران هزار عراقي را به اسارت گرفتند و خسارات سنگيني بر ارتش بعث عراق وارد ساختند. اما اين آزادسازي، از طريق عادي حاصل نشد. خرمشهر از طريقي آزاد گشت كه امام(ره) راز آن را با جمله، «خرمشهر را خدا آزاد كرد» آشكار ساختند. اكنون سوال اين است كه، چرا خرمشهر را خدا آزاد كرد؟
اين سوال، بدان معناست كه ممكن بود خداوند خرمشهر را آزاد نكند براي فهم و درك اين مطلب، كافي است كه نيم نگاهي به گذشته سرزمين خود داشته باشيم. در طول 150 سال، چندين جنگ به ايران تحميل شد و در طي اين جنگ ها، نزديك به يك ميليون كيلومترمربع از سرزمين ايران اشغال شد و در نهايت اين مناطق در تصرف دشمنان باقي ماند و با معاهده ها و قراردادهاي تحميلي چون گلستان و تركمانچاي، از ايران جدا گشت. چرا خرمشهر اشغال شده، سرنوشتي متفاوت پيدا كرد؟ چرا خداوند ديگر سرزمين هاي اشغال شده ايران به دست بيگانگان را آزاد نساخت؛ ولكن خرمشهر را آزاد ساخت؟ دليل اين آزادسازي از سوي خداوند چيست؟ دليل آن را مي توان در كلماتي يافت كه براي نام گذاري اين روز برگزيده شده است. روز سوم خرداد، يعني روز آزادسازي خرمشهر را، روز «مقاومت، ايثار و پيروزي» نام گذاري كرده اند. آري، دشمنان به ملتي هجوم آوردند كه در راه خداوند قيام كرد و پرچم اسلام را برافراشت. كيست كه نداند عراق به نمايندگي از سوي نظام سلطه و متحدين منطقه اي اش تجاوز نظامي به ايران را آغاز كرد. صدام و ارتش بعث عراق، به دليل همين نوع نمايندگي، مطمئن بود مبتني بر استراتژي جنگ برق آسا، ظرف چند هفته به اهداف راهبردي خود در جنگ و از جمله فتح تهران و ضميمه كردن خوزستان به خاك عراق دست خواهد يافت و كيست كه نداند اسلام خواهي ملت ايران و استقلال و عزت طلبي ايرانيان، دشمني نظام سلطه را براي اين ملت در پي داشت. آري قيام ملت ايران در راه خدا و تلاش اين ملت براي قرار گرفتن تحت حاكميت الهي و رهايي از طاغوت هاي زمان، موجب شد تا استكبار جهاني با تمام قواي خود به مقابله با اين ملت الهي بپردازد. جنگ تحميلي، نمونه اي از مقابله هاي دشمنان اسلام و بشريت با ملت ايران بود. ملت ايران با رهبري الهي روح خدا، در برابر دشمنان قدرتمند، دست به مقاومت زد. مقاومت همراه با حركت هاي مجاهدانه و ايثارگرانه ملت ايران در راه خدا، زمينه هاي تحقق وعده هاي الهي را پديد آورد.
رزمندگان اسلام به قدرت خدا وند و وعده هاي او ايمان داشتند. اين ايمان به برتري قدرت خداوند در مصاف با قدرت هاي مادي، نشأت گرفته از وعده الهي است كه فرمود: «ان ينصركم الله فلا غالب لكم» آري اين وعده الهي در روز سوم خرداد 1361 تحقق يافت و بر همين اساس حضرت امام خميني(ره) فرمودند: «خرمشهر را خدا آزاد كرد.» اكنون ملت ايران در عرصه اي ديگر با تهاجم دشمنان اسلام روبه رو شده است. استكبار جهاني و متحدانش، جنگ تمام عيار اقتصادي را عليه ملت ايران به راه انداخته و از تحريم هاي خود عليه جمهوري اسلامي، با عنوان تحريم هاي فلج كننده ياد مي كنند. در زمانه اي كه برخي از گروه هاي سياسي و سياست بازان قدرت گراي منفعت طلب، چاره را براي رفع تحريم ها و كاستن از مشكلات اقتصادي، در مذاكره با دشمنان و كوتاه آمدن در برابر آمريكا مي دانند، بايد يادآور نصرت الهي در زمانه هايي چون آزادسازي خرمشهر شويم و بدانيم كه، با تداوم مقاومت در برابر فشارهاي اقتصادي دشمنان و پياده سازي راهبرد اقتصاد مقاومتي و خلق حماسه اقتصادي مبتني بر حركت هاي مجاهدانه و ايثارگرانه، پيروزي اقتصادي بر دشمنان قطعي خواهد بود.

صبحدم پيك مسيحا دم جانان آمد
گفت برخيز كه آرام دل و جان آمد
سحر از پرده نشينان حريم خلوت
نغمه برخاست كه شاهنشه خوبان آمد
عاشقان را رسد اين طرفه بشارت زسروش
كه سحرگاه شب نيمه شعبان آمد
مى ‏كند مرغ سحر زمزم بر شاخ گل
كه ز نرگس ثمرى پاك بدوران آمد
وارث تاج نبى اوست كه با دعوت حق
بهر افراشتن پرچم قرآن آمد
شهسواريست كه با صولت و بازوى على
از پى كشتن كفار به ميدان آمد
مظهر صلح حسن اوست كه با حلم حسن
پى آرامش دلهاى پريشان آمد
آنكه اندر رگ او خون حسين بن عليست
پى خونخواهى سالار شهيدان آمد
در ره زهد و عبادت چو على بن حسين
سوى حق قافله راسلسله جنبان آمد
علم باقر همه در اوست كه با مشعل علم
رهبر جامعه بى سر و سامان آمد
تا ز ناپاك كند مذهب صادق را پاك
مظهر راستى و پاكى و ايمان آمد
هم چو كاظم كه بود قبله حاجات و مراد
دردمندان جهان را پى درمان آمد
چون رضا تا كه كند از رنگ علوم
وارث افسر سلطان خراسان آمد
اوست سرچشمه تقوا و فضيلت چو جواد
منبع فيض و جوانمردى و احسان آمد
هادى وادى حق كز پى ارشاد بشر
با چراغ خرد و دانش و عرفان آمد
يادگار حسن عسگرى پاك سرشت
كه جهان را كند از عدل گلستان آمد
قائم آل محمد شه اقليم وجود
كه بفرمانده ى عالم امكان آمد
طبع خاموش رسا باز چو مرغان چمن
پى تبريك چنين شاد و غزلخوان آمد

مژده اي دل که شب نيمه شعبان آمد

بر تن مرده و بي جان جهان جان آمد

بانگ تکبير نگردرهمه عالم بر پاست

همه گويند مگر جلوه يزدان آمد

اززمين نوربه بالا رود امشب زيرا

نور خورشيد امامت همه تابان آمد

قائم آل محمد (عج)گل گلزار رسول

حجه بن الحسن (عج)آن مظهر ايمان آمد

آیات بسیاری درباره امام زمان (عج) در قرآن وجود دارد. و بعضی تا ۲۵۰ آیه از آیات قرآن را مرتبط به امام زمان (عج) دانسته اند.[۱]
ما در این جا تنها به چند آیه به نقل از کتاب مهدی موعود، نوشته علامه مجلسی اشاره می کنیم.[۲]

سوره هود آیه ۸
وَ لَئِنْ أَخَّرْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِلى‏ أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ لَیَقُولُنَّ ما یَحْبِسُهُ أَلا یَوْمَ یَأْتِیهِمْ لَیْسَ مَصْرُوفاً عَنْهُمْ وَ حاقَ بِهِمْ ما كانُوا بِهِ یَسْتَهْزِؤُنَ؛ اگر عذاب را تا مدت معینى (ظهور امام زمان) بتأخیر بیاندازیم خواهند گفت چه چیز آن را باز داشت (و مانع ظهور امام زمان چیست؟) بدانید روزى كه عذاب مى‏آید از آنها برداشته نمیشود، بلكه بر آنان فرود آمده و آنچه را استهزاء بآن میكردند خواهند دید.
از امیر المؤمنین روایت شده كه در تأویل این آیه شریفه فرمود: أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ اصحاب قائم آل محمد است كه سیصد و سیزده نفر می‌باشند.
امام صادق (ع) فرموده اند: این عذاب قیام امام زمان و امت معدوده یاران او میباشند. كه برابر با سپاه اسلام در جنگ بدر هستند (یعنى ۳۱۳ تن میباشند).

سوره ابراهیم آیه ۵
وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى‏ بِآیاتِنا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ ذَكِّرْهُمْ بِأَیَّامِ اللَّهِ إِنَّ فی‏ ذلِكَ لَآیاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ ؛ موسى را همراه آیات خود فرستادیم تا قوم خود را از ورطه ظلمانى كفر درآورده بوادى نورانى ایمان رهبرى كند، و آنها را بروزهاى خداوندى متذكر گرداند كه در آن آیاتى است براى هر صبركننده شكرگزارى.
در خصال صدوق از امام باقر روایت نموده كه فرمود «ایام اللَّه» سه روز است: روز قیام قائم آل محمد، روز رجعت و روز قیامت.

سوره انبیاء آیه ۱۰۵
وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ؛ در زبور (حضرت داود پیغمبر) بعد از كتب آسمانى سابق نوشتیم كه: زمین را بندگان صالح ما بارث میبرند.
و اینان قائم آل محمد و یاران او میباشند.

ادامه »

منظور از حق واجب امام، حقوقی است که از طرف خداوند متعال برای امام ثابت شده است. در یک تقسیم‌بندی کلی می‌توان گفت، حق امام دو تا است:
1.در مقام علم، اعتقاد به امامت آن حضرت؛
2.در مقام عمل، تبعیت از دستور امام.
بنابراین، انسان باید اعتقاد خود به ائمه را در زبان و عمل آشکار سازد. [۱]
درباره شناخت حق نیز باید گفت که منظور از آن، تنها عقیده به امام بودن او نیست، بلکه باید بداند، امام چه جایگاه و نقشی در جهان آفرینش دارد، علم و قدرت او چقدر است و…؛ چنین شناختی در درجه اول با مراجعه به عالمان و دانشمندان علوم ائمه ممکن می‌شود و با نبود آنها، بهترین کار استفاده از کتاب‌های مفید و معتبر درباره امامت است. خواندن کتاب‌ها و مقالات و ارتباط داشتن با مراکز و مؤسسه‌ها می‌تواند راه‌گشای خوبی باشد، اما چنان ‌که در آغاز بیان شد، فهم این مطالب، مستلزم استمرار و پشت‌کار است و نباید انتظار داشت که با کمی مطالعه یا مراجعه همه چیز روشن شود.
اما دلیل اینکه چرا معرفت حق امام موجب چشیدن شیرینی ایمان است، در ادامه همین حدیث آمده است؛ امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند: «زیرا خداوند، امام را عَلَم هدایت مردم قرار داده و به آنچه در نزد خداوند است جز از طریق امام نمی‌توان رسید و خداوند نیز جز به شناخت امام عملی را از بندگان نمی‌پذیرد».[۲]
با توجه به عبارت‌های این حدیث و احادیث دیگر، معلوم می‌شود که امام واسطه بین خدا و بندگان است. کسی که می‌خواهد با خداوند ارتباط داشته باشد و اعمالش پذیرفته شود و نعمت‌های الهی شامل حال او گردد، باید به امام تمسک جوید و اگر کسی امامت و ولایت را رها کند، گمراه شده و به بی‌راهه رفته است؛ بنابراین، هرگز به هدف نمی‌رسد و ایمان او تنها لقلقه زبان خواهد بود و چیزی که محتوا و حقیقت ندارد هرگز طعم و شیرینی‌ای نخواهد داشت!

ادامه »

گاهی دیگر گفته می‌شود: «بر فرض که همه چیزهائی که خداوند داده خوب و حکیمانه باشد، ولی چرا بعد از خلقت ما را رها نمی‌کند و دائم به ما امر و نهی می‌کند و برای تمام شبانه‌روز ما دستور صادر کرده است و آن وقت تهدید می‌کند که اگر چنین و چنان نکنی در آتشی سوزان خواهی سوخت و شکنجه‌هائی دردناک در انتظارت خواهد بود. آخر من که با پای خودم نیامده‌ام و مرا خود خداوند آورده است چرا باید این قدر سختی بکشم و همیشه دستور اجرا کنم و از خوردن این وآن و رفت وآمد با فلان و فلان بپرهیزم و دست به هر کاری نزنم و از آنچه خودم دوست دارم اجتناب نمایم؟»
پاسخ:
برای پاسخ این سؤال باید ابتدا به تفاوت این دو مثال توجه کرد:
1. مادری به فرزندش می‌گوید: دست به بخاری نزن که می‌سوزی و با دندانت پسته را نشکن که دندانت خراب می‌شود.
2. برادر بزرگتر به برادر کوچکترش می‌گوید شیرینی‌ها متعلق به میهمان است و اگر به شیرینی‌ها دست بزنی تو را کتک می‌زنم.
در مثال اول مادر از سر دلسوزی فرزند را راهنمائی می‌کند. دستور می‌دهد ولی باطن این دستور یک راهنمائی دلسوزانه است و بچه اگر بفهمد نمی‌تواند به مادرش اعتراض کند که چقدر تو به من زور می‌گوئی و اذیتم می‌کنی؛ چون سوختن اثر طبیعی دست زدن به بخاری است.
اما در مثال دوم ممکن است فرض کنیم که کار برادر بزرگ از سر دلسوزی نبوده و نوعی زورگوئی باشد و اگر هم برادر کوچک شیرینی خورد و او کتکش زد شاید گاهی جای اعتراض به برادر بزرگ وجود داشته باشد.
دستورهای خداوند همگی مانند مثال اول راهنمائی‌هائی دلسوزانه است و عذابهائی که هر عملی دارد آثار طبیعی آن اعمال است.
راه رشد انسان توجه به خداوند و انس با او و تجلی عشق و محبت وی در قلب و جان انسان و دل‌کندن از خاکدان عالم دنیا است و گناه یعنی عملی که انسان را در مسیر دلبستگی بیشتر به دنیا و دوری از محبت خداوند حرکت می‌دهد. خداوند از سر لطف و رحمتش آنچه را برای کمال انسان لازم است در قالب دستوراتی بیان فرموده که باطنش فقط و فقط مهر و عطوفت و راهنمائی است و تذکر داده است که اگر این کارها را نکنیم باطن این اعمال و اثر طبیعی آن درد و رنج و زحمت در عالم دیگری است که در آنجا باطن اعمال آشکار است.
قرآن کریم بارها این نکته را گوشزد می‌نماید که جزا و پاداش آخرت فقط عین همان اعمالی است که انجام داده‌ایم و همان اعمال را به خود انسان برمی‌گردانند ولی در حالیکه چشم انسان تیزبین شده و حقیقت آن اعمال را مشاهده می‌کند. وَ ما تُجْزَوْنَ إِلاَّ ما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (الصافات/39)

ادامه »