سلام هم وطن. میخواستم بزرگ بشم درس بخونم مهندس بشم خاکمو آباد کنم زن بگیرم مادر و پدرمو ببرم کربلا دخترمو بزرگ کنم ببرمش پارک ,تو راه مدرسه باهم حرف بزنیم خیلی کارا دوست داشتم انجام بدم خوب نشد باید میرفتم از مادرم, پدرم ,خاکم , ناموسم , دخترم دفاع کنم رفتم که دروغ نباشه ، احترام کم نشه همدیگرو درک کنیم ریا از بین بره دیگه توهین نباشه محتاج کسی نباشیم الان اوضاع چطوره ؟

نوشته شده توسط وبلاگ نویس

گرچه زیباست ضریح حَرَمت             با حجاب دو چندان می شود حُرمَت این حَرَمت

واقعا چه صحنه زیبایست که همه ی زائران با حجاب وارد صحن می شوند ، اما در مقابل چه ناپسندیده است که هنگام خروج از حریم چادر از سر برداشته !!! گویا فقط امام رضا (ع) با آنها نامحرم است .کعبه با ان همه عظمتش با پوشش سیاهش زیباست .

خواهرم زیبایت را با چادرت که حاصل خون ریخته شده ی چند صد هزار شهید است کامل کن.

نوشته شده توسط وبلاگ نویس

سلام می‌کنیم بر محرمش که از کودکی تا اکنون یادش ما را رهــــا نمی‌کند. سلام می کنیم بر حسین(ع) از دل تاریکی های شب های عاشورای کودکی مان تاکنون که عشقش اسیرمان کرده است.

سلام می کنیم و بر غربت و قرابت حسین(ع) از مدینه تا کربلا. سلام می کنیم بر حال و هوای محرم که با همه فرق می کند. سلام بر شه مظلوم عالم. سلام بر دل های شوریده از عشق حسین(ع). سلام بر نواهای دل انگیز یا حسین(ع). سلام بر سینه های سوخته از عشق حسین(ع).

سلام بر لبِ تشنه ی حسین(ع)، که تشنه ی آب نبود، تشنه ی لبیک بود. سلام بر شبی که حسین(ع) وداع کرد با آن هایی که مرگ را واهمه داشتند. سلام بر عزاداران حسین(ع)که راه او، هم عزادار می خواهد و هم پیرو. و ما عزای حسین (ع) را برای لبیک به ندای «هل من ناصر ینصُرُنی» ابا عبدالله است که برپا می کنیم.

جوشش خون حسین(ع) در نینوا شیعیانت را به خروش می آورد. مرگ سرخ تو آینده ی سیاه بشریّت را، عاشقانت را، شیعیانت را سفید کرد. تو زاده ی عشقی، و خوب هم هنر خوب زیستن را و خوب مردن را به عاشقانت آموختی. رستگاری دو عالم را در عشق به تو یافتیم و این عشق ما را از تن دادن به هر ذلتی دور می دارد.

حداقلش همین است که محرمت، عاشورایت و پرچم های سیاه و سرخ که می آید، وداع می کنیم با هر چه پلیدی است که ما را گرفتار خود کرده است. محرم فرصتی است از عشق او سیراب شویم، رذالت ها را کناری بگذاریم، چند صباحی آدمیت را تجربه کنیم که تو خواهان آن بودی. و تو هر سال که محرم می شود، زنده می شوی تا همان فریاد را سر دهی که آیا کسی هست مرا یاری کند؟

و آنگاه که ظهر عاشورا می رسد نظاره می کنی که لبیک گویان کم شده اند یا زیاد؟! و باز شهید می شوی تا دل خون تو، دل های جا مانده از قافله را بسوزاند… شیعه ی حسین(ع) بودن را اگر می خواهیم، باید آن گونه زندگی کردن و این گونه مرگ را برگزینیم. به این آگاهی که رسیدیم همه ی روزها عاشورا ست و همه ی زمین ها کربلاست.

حسینی زیستن، حسینی به دیدار معبود و معشوق شتافتن، راهش همین است.

رسم دنیاست. همیشه حق عاشق این بوده است. این عاشق کشی تا قیام منتقم پا برجاست. حسین همیشه تاریخ را سیراب کرد.

این سیراب شدن از برای همه نیست بلکه: “عشق” می خواهد و لــبـیــک…

نوشته شده توسط وبلاگ نویس

از خدا پرسیدم چرا آدم اول عاشق میشه…بعد تنها میشه …؟

گفت منم اول عاشق شدم بعد تنها شدم…!

پرسیدم تو عاشق چه کسی شدی…؟

گفت عاشق تو…

گفتم کی تنهات گذاشت…؟ گفت : خود تو …

گفتم بذار بیام پیشت…

اخندید و گفت : من پیش توام…

تو کجایی…؟

نوشته شده توسط وبلاگ نویس

در ایام محرم و صفر ، ملت عزیز ما ، باید روح حماسه را ، روح عاشورایی را ، روح نترسیدن از دشمن را ، روح توکل به خدا را ، روح مجاهدت فداکارانه در راه خدا را ، در خودشان تقویت کنند ، و از امام حسین ، علیه السلام ، مدد بگیرند . مجالس عزاداری برای این است که دلهای مارا با حسین بن علی ، علیه السلام ، و اهداف آن بزرگوار نزدیک و آشنا کند . یک عده ی کج فهم نگویند که امام حسین ، علیه السلام ، شکست خورد . یک عده ی کج فهم نگویند که راه امام حسین ، علیه السلام ، معنایش این است که همه ی ملت ایران کشته شوند . کدام انسان نادانی ، چنین حرفی را ممکن است بزند . ، یک ملت از حسین بن علی ، علیه السلام ، باید درس بگیرد . یعنی از دشمن نترسد ، به خود متکی باشد ، به خدای خود توکل کند ،