آیا با توبه، گناه به طور کامل از نامه اعمال گنهکار پاک می شود؟
بر اساس روایات، توبه آثار گناهان را محو می کند. در این صورت دغدغه ای برای گناهکار باقی نمی ماند.
امام باقر (ع) می فرماید: التَّائِبُ مِنْ الذَّنْبِ کَمَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ؛ (1) کسی که از گناه توبه کند، مانند کسی است که گناه نکرده باشد.
بر اساس این روایت می توان گفت که با توبه، دیگر اثری از گناه نخواهد بود.
همچنین امام صادق (ع) می فرماید: وقتی بنده ای توبه نصوح کند، خداوند او را دوست دارد و در دنیا و آخرت برای او پرده پوشی کند.
راوی عرض کرد: چگونه برای او پرده پوشی می کند؟
حضرت فرمود: هر چه از گناهان که دو فرشته موکل بر او نوشته اند، از یادشان ببرد. به جوارح او وحی فرماید که گناهان او را پنهان کنید. به قطعه های زمین وحی فرماید: پنهان دار گناهانی را که روی تو انجام داده است. در این صورت آن شخص خدا را ملاقات می کند در حالی که چیزی به ضررش گواهی نمی دهد. (2)

پی نوشت ها:
1. ثقه الاسلام کلینی، الکافی، الناشر: دار الکتب الاسلامیه، طهران، سنه النشر/1365 ه. ش ، ج 4، ص 168.
2. همان، ج 4، ص 164.

اگر گناه خیلی بدی مرتکب شده باشیم چگونه آن را جبران کنیم که از عذاب وجدان راحت شویم؟
وقتی کسی در اثر یادآوری گناه خودش اذیت می شود، این علامت این است که خدا دوستش دارد. عذاب وجدان خیلی انسان را رشد می دهد. شخصیت انسان را معنوی تر می کند. انسان را از گناه فاصله می دهد. منتهی این عذاب وجدان را باید کنار خدا داشته باشیم، نه تنهایی که موجب افسردگی بشود. همانند بچه ای که مادرش را گم کرده، اول مادرش را پیدا می کند و بعد در بغل مادرش گریه می کند. پیامبر(ص) می فرماید: گریه کردن بچه ها را دوست دارم. ما باید عذاب وجدان را دم در خانۀ خدا داشته باشیم و بدانیم که خدا همه ناراحتی ما را جبران خواهد کرد. ما حق مان است که ناراحت باشیم چون گناه کرده ایم. خدا انسان را نوازش می کند. پس این عذاب وجدان علامت خوبی است. سعی نکنید این را زود از بین ببرید. در خانۀ خدا اشک بریزید مطمئن باشید خدا این وضعیت را دوست دارد و راهی است برای همنشینی با خدای مهربان.
شکنجه‏های وجدان اخلاقی، بسیار جانکاه و توان‏فرسا و گاهی صورت پشیمانی به خود می‏گیرد که آن را جز با جبران خطا یا فدیه نمی‏توان آرام کرد. به همین جهت آمرزیدن گناهان در ادیان دارای مقامی مهم می‏باشد.(1)
فکر گناه مانند کابوس وحشتناکی بر روح گناه کار سایه می افکند. زنجیر اعمال گذشته همچون طوق سنگینی بر دست و پای او پیچیده است. احساس گناه و ندامت محصول ندای وجدان است. شاید سخن امام علی (ع) ناظر به این حالت نفسانی باشد که فرمود: یک ساعت شهوترانی و گناه اندوه طولانی را در بردارد.(2)
برای رهایی از شکنجه وجدان و رسیدن به آرامش، خداوند درهای توبه و استغفار و کفارات را به روی گناهکاران گشوده است. با توبه می‏توان از عذاب رهایی یافت. گنهکار قبل از توبه حالت و وضعیتی دارد که به موجب آن مستحق عذاب است، ولی پس از توبه واقعی و استغفار در پیشگاه خداوند، حالت او دگرگون می‏شود. روح عصیانگر او تصفیه شده و مستحق آمرزش و رحمت می‏گردد. مانند کسی که پس از ارتکاب جرم و ضایع کردن حق دیگری شایسته کیفر است؛ اما وقتی که شاکی را از خود راضی کرد، مستحق تخفیف و یا بخشش می‏شود.

*اللهم_عجل_لولیک_الفرج* *صاحب_الزمان_علیه_السلام* *دلتنگی_های_عاشقانه* *نیمه_شعبان*
سلام آقا سلام زندگی سلام به روی ماهت…..
آقا چقدر بگم که دلتنگتم چقدر بگم که دیونتم ….
آقا حسابی بهم ریختم سرگردرگمم وسط هزارراهی موندم….
آقا کجایی دوست دارم سرم و بذارم رو شونت و حسابی پیشت گریه کنم…..
برات درد دل کنم حرف بزنم بخدا خسته شدم از این حرف های نزده دیگه رم مموری قلبم جا نداره همش ارور میده میگه بابا پر شدم تموم شدم بسه دیگه …..
برو پیش بابات خالیش کن و بیا ….
دلم هوات و کرده بیام روبروی گنبدت بشینم چادرم و بکشم روی سرم زمزمه نوحه کنم ( منم باید برم آره برم سرم بره – نذارم هیچ حرومی طرف حرم بره ) بعد های های گریه کنم بعد بیای بالاسرم بشینی بعد چادرم و بزنی کنار سرمو بذاری روی شونه هات آرومم کنی باهام حرف بزنی بهم امید بدی بگی قراره بیای و از حق هممون دفاع کنی بیای بگی مگه من نیستم که تو انقدر ناراحتی باباجونم بیا دیگه بخدا دلتنگتم طاقتم تموم شد ….
بابای مهربونم دلم هوات و کرده ….

چقدر امام زمانمان (عج) را می شناسیم؟ تاحالا به این سوال فکر کردید ؟؟
قال رسول الله (ص):

مَنْ ماتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ اِمامَ زَمانِه ماتَ میتَةَ الْجاهِلِیَّةِ

« هرکس بمیرد و امام زمان خود را نشناسد، به مرگ جاهلیت (وکفر) از دنیا رفته است.»

بحار الانوار ج 23 «باب وجوب معرفة الامام» ص 89 حدیث 35 و از کتب اهل سنّت: شرح مقاصد تفتازانى، ج 5 ص 239، «الفصل الرابع فى الإمامة» منشورات شریف رضى.

منظور از معرفت و شناخت امام زمان، تنها دانستن نام و نام پدر و حسب و نسب او نیست، زیرا بعضى از کفار و دشمنان او نیز به این مقدار او را مى شناسند. بلکه این است که او را امام بداند و اطاعت او را بر خود واجب شمارد و به ولایت او اعتراف و اقرار داشته باشد.

شناخت ما نسبت به هر کس یا هر چیز به میزان نیاز ما به آن شخص یا آن شیء بستگی دارد..

مثلا میزان شناخت ما نسبت به همکلاسی خیلی کمتر از یک دوست است یعنی نیازی نیست که حتما ما از جزئیات اخلاقی و رفتاری یک همکلاسی اطلاع داشته باشیم ولی برای دوستی باید از اخلاق و رفتار او نیز آگاه باشیم و در بقیه مسائل هم همینطور.

حالا شناخت ما به امام زمانمان(عج) چقدر باید باشد؟

ما به امام زمانمان چقدر نیاز داریم؟ آیا دانستن نام و … کفایت می کند ؟ آبا خواندن چند روایت در مورد ظهور ایشان کافی است؟

شناخت ما نسبت به امام زمانمان باید در تمام ابعاد باشد یعنی ایشان را به طور کامل بشناسیم از نام و کنیه گرفته تا سیره مسئله امامت واینکه ناظر بر اعمال ما هستند و هر گاه صدایشان کینم مطمئنا جواب می گیرم وهر کس در این مطلب شک کند مطمئنا معرفتش نسبت به امام زمانش بسیار کم است…..

شناخت ما باید به حدی باشد که ما را ملزم به اطاعت ازایشان نماید و اطاعت از امام زمان (عج) عین اطاعت از خداست.



اللهم عجل لولیک الفرج

الهی آمین

یا علی

آیا ما منتظر واقعی هستیم ؟؟ چقدر به انتظار فکر کرده ایم ؟؟
منتظر حقیقی کیست ؟ این روزها به خوردن شیرینی - مداحی - چراغانی - تبریک گویی - کیک چند تنی - و………….. گذشت و همه چیز دوباره مثل روز اول خواهد بود و هرکسی به روال عادی و معمولی زندگی اش برمی گردد .

خوب تمام شد دیگه . ما ایام ولادت وشهادت ائمه را اینگونه برگزار می کنیم ولی آیا تحولی - تغییری- بازگشتی- توجه ای - بیداری - تصمیمی نو- در ما ایجاد می شود ؟

راستی از شما برادر وخواهر گرامی سوال می کنم که منتظر واقعی کیست ؟ آیا وجوهاتش را می دهد ؟ خمس را می پردازد ؟ چگونه می توان ادعای منتظران را داشت ولی حق امام زمان را غصب کرد ؟

می خواهم بگویم امام مهدی را برای رفع حاجاتمان نخواهیم . امام مهدی را برای خودش دوست داشته باشیم . برای خود - خود - ان مرد الهی ندبه کنیم نه برای گرفتاریهای شخصی امان .

امام مهدی در غربت است و ما فقط به خود می اندیشیم . انبوه ندبه خوانان و گریه کنندگان در مراسم ها ما رابه اشتباه نیندازد زیرا عموما این خواسته های دست نیافتنی است که ما را به توسل می کشاند .

آیا ما برای ادم شدن هم گریه می کنیم . برای بی تواقعی هایمان هم گریه می کنیم ؟ برای مرگ هم گریه می کنیم ؟ برای اینکه نعمات الهی را ضایع می کنیم ولی هنوز که هنوز است نفهمیدیم برای چی اآفریده شده ایم گریه می کنیم ؟ آیا وقت ان نشده که نیازها و حاجتهای کوچک وحقیر دنیای امان را به کناری بیندازیم و برای غربت و غیبت ان انسان اسمانی گریه کنیم ؟

عزیزان همه چیز در دین خدا شرایط دارد و با حفظ شرایط اعمال واذکار ما قبول می شود . نمی شود غاصب حق حضرت باشیم و برایش خلوارها گریه کنیم . اینگونه اشک ریختنها هیچ فایده ای ندارد و هکذا ………….

منتظر واقعی اهل تزکیه نفس است . اهل خودسازی است .اهل جهاد با نفس است . اهل به صلابه کشاندن هواهای نفسانی است .

اری ما باید صالح باشیم تا لیاقت مصلح اخرالزمان یعنی مهدی ال محمد را داشته باشیم . والسلام علی عبادالله الصالحین

یا صاحب الزمان

بی تو دلم می گیره وقتی تنها می شوم.

وقتی نگاهم می کنی دلم خیلی می گیره.

دلم خیلی تنگه برات.

غم بزرگ قلبم دوری از نگاهته.

خیلی دلتنگتم

اسیر این دنیاشده ام.

فراموشت کردم.

می دانم که بی وفایم

می دانم.

اما تو مهربونتر از آنی که فراموشم کنی

شنیده ام که به اسم کوچک همه را می شناسی

میشه به اسم کوچک یه شب در سحر منو دعا کنی

آقا جان خیلی دلم برات تنگ شده