آیا می‌توان مردم را از شرکت در سرنوشت خود بازداشت؟ جواب روشن است، نه! زیرا تصمیم‌گیری در ابعاد گوناگون زندگی، ازجمله دخالت در سرنوشت خویش، از حقوق اولیه انسان‌هاست که قانونا و شرعا نمی‌توان این حقوق را از افراد سلب کرد، مگر اینکه طبق قوانین موضوعه، دادگاه صالحه‌ای فردی را فاقد بعضی از وجوه لازم برای بهره‌مندی از حقوق اولیه، تشخیص دهد. در دنیای امروز، تمهیداتی اندیشه شده که آحاد جامعه بتوانند، به هر شیوه‌ای که سودمندتر، آسان‌تر و مقبول‌تر باشد، به حق شرکت در سرنوشت خود برسند. در واقع می‌توان مردم را برای پیشبرد امور خود سازمان داد؛ سازماندهی مناسبی که اولا، همه را دربر بگیرد؛ ثانیا، برای پیگیری اهداف موردنظر، از عنایت مجریان و دست‌اندرکاران امور مملکتی بیشتر برخوردار شود. در این صورت متولیان امور نیز به‌آسانی، زمینه لازم را فراهم می‌کنند. یکی از بارزترین جلوه‌های دخالت مردم در سرنوشت خویش، همانا حضور مسئولانه و همه‌جانبه در انتخابات است. انتخاباتی که از طریق آن، مقامات مملکتی، اعم از فردی و جمعی برگزیده شوند. تمهیدات کشورها و جوامع پیشرفته امروزی برای سازماندهی مردم، برای اینکه آسان‌تر و بهتر در انتخابات شرکت کنند و سرنوشت خویش را رقم زنند،‌ ایجاد تشکل‌های سیاسی یا احزاب و کانون‌ها و انجمن‌ها و… است. این تشکل‌ها چه می‌کنند و چرا در کشور ما آن‌گونه که باید و شاید،‌ مورد توجه بلندپایگان قرار نمی‌گیرند و اگر مورد توجه واقع می‌شدند، امروز شرایط سیاسی ما، به ویژه در سیاست داخلی، چگونه بود؟

ادامه »

هیچ سابقه ندارد در دنیا-هر جا شما بگردید- مردم به این شور و شعف برای رأی دادن بروند. اینقدر تبلیغات می کنند این رؤسای جمهور، وقتی که می خواهند انتخاب بشوند؛ اینقدر خرج می کنند، اینقدر تبلیغات می کنند، از یک ماه دو ماه قبل پول های گزاف خرج می کنند و تبلیغات زیاد -راست و دروغ- تا اینکه یک عده مردم را جمع کنند و رأی بدهند. اینجا این مسائل نبود. مسأله، اسلام بود، و مردم روی عقاید اسلامی خودشان با آن شور و شعف رفتند و رأی دادند. از سی و پنج میلیون جمعیت، بیست میلیون بیشتر رأی موافق دادند.

(سخنرانی در جمع قضاة اصفهان، 23 / 2 / 58، صحيفه امام، ج 7، ص 266-267)

از آقایان کاندیداها و دوستان آنان انتظار دارم که اخلاق اسلامی -انسانی را در تبلیغ برای کاندیدای خود مراعات؛ و از هر گونه انتقاد از طرف مقابل که موجب اختلاف و هتک حرمت باشد خودداری نمایند، که برای پیشبرد مقصود، ولو اسلامی باشد، ارتکاب خلاف اخلاق و فرهنگ، مطرود و از انگیزه های غیر اسلامی است.

اینجانب بنا ندارم از کسی تأیید نمایم، چنانکه بنا ندارم کسی را رد کنم. و از تمام احزاب و گروه ها و افراد می خواهم از نسبت دادن کاندیدای خود به من که از آن استفاده تأیید و یا تعیین و یا رد شود، خودداری کنند. من بسیار مایل هستم که گروه هایی که متعهد و معتقد به جمهوری اسلامی و خدمتگزار به اسلام هستند، در مبارزات انتخاباتی کمال آرامش را در تبلیغ کاندیداهاشان رعایت نمایند، و نسبت به یکدیگر تفاهم و صمیمیت و اُخوت اسلامی داشته باشند، و از تفرقه و کدورت شدیداً احتراز کنند که تفرقه و تشتت، دوستان را نگران و دشمنان را کامیاب می کند و موجب تبلیغات سوء می شود.

(پیام به ملت ایران، 14 / 10 / 58، صحيفه امام، ج 12، ص 12)

ادامه »

گزیده ای از بیانات رهبر انقلاب اسلامی پیرامون آداب رقابت انتخاباتی و تبیین وظایف مردم، مسئولین، نامزدهای انتخاباتی و جریان ها و فعالین سیاسی:
تبلیغِ به دور از دروغ؛ شرط سلامت انتخابات
فضای انتخابات، باید فضای سالمی باشد؛ فضای تبلیغات، باید با فضای پروپاگاندهای معمول دنیا تفاوت داشته باشد.
امروز در دنیا، دمکراسی، یک دمکراسی حقیقی نیست؛ زیرا فشار تبلیغات پُر زرق و برق توخالی، با سخنان فریب آمیز، آن چنان بر ذهن مردم سنگینی می کند، که امکان انتخاب درست را به مردم نمی دهد؛ نمی گذارند مردم فکر کنند. هر کس که مقداری از کارهای انتخاباتی کشورهای به اصطلاح دمکراتیک را مشاهده کرده باشد، این معنا برایش واضح است. حرفهایی که می زنند، وعده هایی که می دهند، قیافه هایی که می گیرند، تملقهایی که از بعضی از قشر ها یا گروه ها می گویند، ارتباطهایی که با جناحهای خاصی برقرار می کنند تا نظر آن ها را جلب بکنند، این ها کارهای سالمی نیست؛ کارهایی است که وقتی در یک مجموعه ی مردمی انجام گرفت، فضا را مسموم می کند و قدرت فکر کردن به آن ها نمی دهد.
تبلیغ، صحیح و حق است؛ اما با معنای واقعی کلمه، با حفظ حدود شرعی کلمه، به دور از فریب، به دور از کارهای دروغین و نمایشی، به دور از متهم کردن این و آن. نمی شود ما بگوییم که مسؤولان انتخابات، نسبت به این قضیه هیچ مسؤولیتی ندارند؛ این شرط سلامت انتخابات است.

بیانات در دیدار با وزیر و مسؤولان وزارت کشور و استانداران 1370/09/27

پرهیز از تهمت، تخریب و هتک آبرو
از طرف علاقه مندان به نامزدهای انتخاباتی گوناگون، بداخلاقیهای انتخاباتی، شایسته ی ملت ما نیست؛ تهمت زدن آدمهای مؤمن را، مصونیت دار از لحاظ اسلامی و شرعی را؛ در معرض هتک آبرو قرار دادن در شبنامه ها، در مطبوعات، در پایگاههای اینترنتی و غیره، این ها اصلاً مصلحت نیست. من به طور جد از همه ی کسانی که نسبت به نامزدهای مختلف علاقه مندی ای دارند، درخواست می کنم، اصرار می کنم که این علاقه مندی خودتان را از راه تخریب دیگران، اهانت به دیگران، متهم کردن دیگران نشان ندهید. هرچه می خواهید، از نامزد مورد علاقه ی خودتان تمجید کنید، تعریف کنید؛ اما دیگران را تخریب نکنید. این علامت بدی است.

بیانات در اجتماع عظیم مردم یزد 1386/10/12

ادامه »

در يک پاسخ اجمالي و مختصر بايد گفت بصيرت يعني
-آگاهي علمي ،
-آگاهي عملي ،همراه با نکته سنجي و درايت و فهم(عقلانيت و فهم).
-انسجام و وحدت ملي
-دشمن شناسي
- بصيرت به تعبير اميرمؤمنان، يعني مشاهده درست و دقيق حوادث، تفکر و تدبر در آنها و سنجيدن مسائل و حوادث.
رهبر فرزانه انقلاب در توضيح دقيق بصيرت مي فرمايد : «بصيرت را در دو سطح ميتوانيم تعريف كنيم. يك سطح، سطح اصولى و لايه‌ى زيرين بصيرت است. انسان در انتخاب جهان‌بينى و فهم اساسى مفاهيم توحيدى، با نگاه توحيدى به جهان طبيعت، يك بصيرتى پيدا ميكند. … اين، پايه‌ى اساسى معرفت است؛ پايه‌ى اساسى بصيرت است. اين بصيرت خيلى چيز لازمى است؛ اين را بايد ما در خودمان تأمين كنيم. بصيرت در حقيقت زمينه‌ى همه‌ى تلاشها و مبارزات انسانى در جامعه است. اين يك سطح بصيرت.
بجز اين سطح وسيع بصيرت و لايه‌ى عميق بصيرت، در حوادث گوناگون هم ممكن است بصيرت و بى‌بصيرتى عارض انسان شود. انسان بايد بصيرت پيدا كند. اين بصيرت به چه معناست؟ يعنى چه بصيرت پيدا كند؟ چه جورى ميشود اين بصيرت را پيدا كرد؟ اين بصيرتى كه در حوادث لازم است و در روايات و در كلمات اميرالمؤمنين هم روى آن تكيه و تأكيد شده، به معناى اين است كه انسان در حوادثى كه پيرامون او ميگذرد و در حوادثى كه پيش روى اوست و به او ارتباط پيدا ميكند، تدبر كند؛ سعى كند از حوادث به شكل عاميانه و سطحى عبور نكند؛ به تعبير اميرالمؤمنين، اعتبار كند: «رحم اللَّه امرء تفكّر فاعتبر»؛فكر كند و بر اساس اين فكر، اعتبار كند. يعنى با تدبر مسائل را بسنجد - «و اعتبر فأبصر» - با اين سنجش، بصيرت پيدا كند. حوادث را درست نگاه كردن، درست سنجيدن، در آنها تدبر كردن، در انسان بصيرت ايجاد ميكند؛ يعنى بينائى ايجاد ميكند و انسان چشمش به حقيقت باز ميشود. اميرالمؤمنين (عليه الصّلاة و السّلام) در جاى ديگر ميفرمايد: «فانّما البصير من سمع فتفكّر و نظر فأبصر» …»
(سخنان مقام معظم رهبري در جمع دانشجويان استان قم 1389)

ادامه »

پاسخ شبهه:
اولا: بر فرض كه اين حرف صحيح باشد و عده اي از علما در طول دوران غيبت با اين مسأله مخالفت كرده باشند اين مسأله چيز جديدي نخواهد بود و بقول حضرت آيت الله جوادي آملي :
« در دين ، غير از ضروريات اوليه و برخي از نظريات كه با فاصله اندك ، به ضروريات منتهي مي شوند، بسياري از مسائل نظري مورد اختلاف است. حتي در مبطلات و مصححات نماز ، شرايط و موانع نماز ، شرايط و موانع صحت صوم كه امر روشني در اسلام است ، باز مي بينيم كه در ميان صاحب نظران اختلاف وجود دارد و چنين اختلافي بسيار طبيعي است … در هر صورت ، تاريخ بشر و علوم بشري نشان داده است كه در مسائل پيچيده ي نظري ، همگان توافق نداشته و ندارند و سير تكاملي دارد. ليكن در جريان ولايت فقيه اگر به روح حاكم بر متون فقهي از يك سو و تفكر ناب فقيهان اسلام از سوي ديگر نگاه شود و از اين منظر مورد بررسي قرار گيرد ، اختلاف بسيار كم خواهد شد.» (1)
اما بحث بر سر اين است كه آيا اين دليل توجيه خوبي براي مخالفت با اين مسأله است ؟ شما به هر مسأله ي فقهي كه نگاه كنيد در طول تاريخ فقاهت ممكن است مخالفيني براي آن پيدا كنيد ، اما آيا با اين بهانه مي توان احكام را زير پا گذاشت ؟ اگر اين حرف پذيرفته شود معنايش چيزي جز تعطيل دين نخواهد بود. مثلا امروز مرجع تقليد من مي گويد «فلان چيز» واجب است. من به كتب فقهي اي كه در طول دوره ي غيبت امام عصر عليه السلام نوشته شده رجوع مي كنم و چند فقيه را پيدا مي كنم كه با اين مسأله مخالفند و به بهانه ي مخالفت اين چند فقيه امر مرجعم را زير پا مي گذارم ! مجددا مرجع تقليدم مي گويد «بهمان چيز» واجب است و من باز هم به بهانه ي مخالفت فلان فقيه و به صرف اين ادعا كه « اين مسأله اجماعي نيست » با آن مخالفت مي كنم ! آيا چيزي از دين باقي مي ماند مگر همان عده ي احكام قليل كه در كلام آيت الله جوادي با عنوان « ضروريات و نظريات منتهي به ضروريات » از آنها ياد شد ؟! و آيا اصولا من انسان متديني هستم يا يك انسان هوس باز كه بجاي اطاعت از دستورات به دنبال توجيهي براي فرار از اجراي احكام است ؟!

ادامه »

از منظر حضرت آيت‏ الله خامنه ‏اي : «ولايت فقيه و رهبري جامعه و اداره كردن شئون اجتماعي در هر عصر و زمان از اركان مذهب حقه اثني عشري است و ريشه در اصل امامت دارد. پس اگر كسي از راه دليل خلاف آن را معتقد شود، معذور است؛ ولي در عين حال براي او جايز نيست كه تفرقه و اختلاف ايجاد كند»( اجوبة الاستفتائات، الجزء الاول، ص 18، دار الوسيله، 1416 ه. )

همچنين ايشان در پاسخ به چند استفتاءمي فرمايند :
« س 61: وظيفه ما در برابر كساني كه اعتقادي به ولايت فقيه جز در امور حسبيه ندارند، با توجه به اينكه بعضي از نمايندگان ‏آنان اين ديدگاه را ترويج مي‏كنند، چيست؟
‏ ج: ولايت فقيه در رهبري جامعه اسلامي و اداره امور اجتماعي ملت اسلامي در هر عصر و زمان از اركان مذهب حقّه ‏اثني‏عشري است كه ريشه در اصل امامت دارد، اگر كسي به نظر خود بر اساس استدلال و برهان به عدم لزوم اعتقاد به آن ‏رسيده باشد، معذور است، ولي ترويج اختلاف و تفرقه بين مسلمانان براي او جايز نيست.‏

ادامه »