معنويت حقيقي، جز در قرب به خداوند تعالي نيست. و براي قرب به خداوند بايد دو محور کلي را مد نظر قرار داد:
1-قرب و دوستي خداي تعالي با اطاعت از فرامين او حاصل مي شود:
در قرآن، نشانه حقيقي دوست داران خدا، اطاعت از دستورات پيامبر (ص) شمرده شده است:
قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُوني‌ يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحيمٌ؛(آل عمران/31) بگو: اگر خدا را دوست مى‌‌داريد از من پيروى كنيد تا او نيز شما را دوست بدارد و گناهان تان را بيامرزد، كه آمرزنده و مهربان است.
خداي تعالي ملاک قرب به خدا را ايمان و عمل صالح معرفي مي کند:
وَ ما أَمْوالُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ بِالَّتي‌ تُقَرِّبُكُمْ عِنْدَنا زُلْفى‌ إِلاَّ مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً؛(سباء/37) اموال و اولاد تان چيزى نيست كه شما را به ما نزديك سازد. مگر آنان كه ايمان آورده‌ اند و كارهاى شايسته كرده‌‌اند.
2- رابطه دنيا و نزديک شدن به خداي تعالي، رابطه شرق و غرب است. که نزديک شدن به يکي، به معناي دور شدن از ديگري است.
حضرت علي (ع) مي فرمايند: إِنَّ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ وَ سَبِيلَانِ مُخْتَلِفَانِ فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَةَ وَ عَادَاهَا وَ هُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ مَاشٍ بَيْنَهُمَا كُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الْآخَرِ وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ؛ دنياى (حرام) و آخرت، دو دشمن متفاوت، و دو راه جداى از يكديگرند، پس كسى كه دنيا پرست باشد و به آن عشق ورزد، به آخرت كينه ورزد و با آن دشمنى خواهد كرد. و آن دو همانند شرق و غرب از هم دورند، و رونده به سوى آن دو، هر گاه به يكى نزديك شود از ديگرى دور مى‌گردد، و آن دو همواره به يكديگر زيان رسانند.( نهج البلاغه، حكمت 103)
خلاصه اين دو در يک کلام ” تقوا ” است. و بسيار روشن است که رابطه تقوا و حجاب چگو نه است. حجاب يکي از دستورات خداي متعال است که بدون رعايت آن، نمي توان ادعاي قرب به او يا معنويت را نمود.
و طبيعتا کسي که محافظتي از حجاب خود ندارد، غالبا به فکر جلب توجه نامحرمان و خودآرائي است. چگونه کسي مي تواند همه توجه خويش را منعطف به خدا بکند و در صدد کسب معنو يات باشد، اما همه را ببيند؛ به جز خداي تعالي؟ در صدد کسب رضايت غير مشروع نامحرمان بر بيايد و رضايت خدا را از بين ببرد؟ يا نفس اماره خو يش را پروار کند، اما نتيجه جهاد اکبر و مبارزه با نفس، که همان معنويت است را طالب باشد؟