دو فرصت در ماه رمضان | ... | |
در ماههای مبارک رمضان همواره دو فرصت پیش روی ما قرار دارد. این ماه در وهلهی نخست فرصتی برای خودسازی و تهذیب نفس و نزدیکی به خدا است. فرد به اصلاح رفتار و اعمال و ارتباطش با خدا و خلق او می پردازد. او میکوشد تا از هر آنچه که رابطهاش را با خدا و خلق او مخدوش میکند پرهیز کند. از جملهی این امور میتوان به اعمالی اشاره کرد که حق دیگران را تضییع میکند مانند غیبت کردن. این اعمال به شدت رابطهی فرد با خدا را مکدر میکند. فرصت دوم که خود ناشی از فرصت نخست است، آمادگی جامعه برای اصلاح هنجارها و رفتارهای جمعی است. تفاوت این دو فرصت در این است که فرصت نخست کاملاً در اختیار فرد بوده تا او برحسب درک اهمیت آن و میزان توان و آمادگی خود از آن بهرهبرداری کند، اما استفاده از فرصت دوم، معطوف به میزان درک و شناخت این فرصت از سوی مسئولان و کارگزاران حکومت و توان برنامهریزی و اجرایی آنها است.
یکی از فرصتهای نادر ماه مبارک رمضان، ترویج سنت «افطاری» است که آثار فردی و اجتماعی بسیاری دارد. این سنت نیز همانند بسیاری از سنن پسندیده به دلیل مشکلات گوناگونی مانند مسائل اقتصادی، تغییر باورهای اجتماعی دربارهی سطح ارتباطات با دیگران، غلبهی تجملگرایی در خانوادهها و البته جابجایی جمعیت و مهاجرتهای محلی و منطقهای در برخی موارد گرفتار غبار فراموشی شده است. زیرا سنتها معمولاً در روابط نزدیک اجتماعی از نوع معاشرت، پایدار میمانند و این همان چیزی است که با مهاجرتها تقریباً از بین میرود، چون بنای زندگی در شهرهای بزرگ در ناشناس بودن است. البته گاهی برخی اقوام پس از مهاجرت ارتباطات جدیدی میان خود به وجود میآورند که اگر به درستی هدایت شود میتواند کارکردهای مثبت و البته متفاوتی داشته باشد. تفاوت سنت افطاری با دیگر سنتها، اصلاح و تقویت رابطهی فرد با خدا و با عموم جامعه خصوصاً جامعهی مؤمنان است. از این جهت به سختی میتوان جایگزینی دیگر برای سنت افطاری در ماه رمضان یافت. یادداشتی از دکتر حسن خجسته سفره افطاری ساده منزل پدر عزیزم تاریخ : 1395/03/23
[یکشنبه 1395-03-23] [ 11:44:00 ب.ظ ]
لینک ثابت
|