گویی خود این سرزمین نمی خواست کسی با کفش وارد آن شود.همه ناخودآگاه کفش ها را از پا در می آوردند.

هر قطعه ی این خاک مقدس یادگار عضوی از عزیزان گمنام و مظلوم گردان کمیل و حنظله بود

همان‌هایی که با لب تشنه چند روز در گودال‌های گرم فکه ماندند و علی اکبر وار به دیدار حق شتافتند.

از گام گذاشتن در این سرزمین بدنمان می لرزید گویی هنوز صدای ناله ی شهدایی که پا بر سینه یا سرشان می نهادیم به گوش می رسید.

گویی ندا می دادند اگر پا بر سر و سینه مان می گذارید، بگذارید اما مراقب باشید پا بر خون‌مان نگذارید.

شنیده بودیم شهدای اینجا تشنه لب بودند تصمیم گرفتم در این منطقه با خود آب نبرم تا طعم تشنگی را برای لحظاتی بچشم . فقط ساعتی بیش آنجا نبودم اما هنگام برگشت جلوی تانکرهای آب در ورودی ازدحامی عجیب بود.

سلام بر رمل‌های روان فکه شنیده بودم فکه مثل هیچ جا نیست شنیده بودم فکه فقط فکه است

فقط شنیده بودم…

ادامه »

سلام بر عشق ، سلام بر همدم و همراز عشق یعنی شهید و شهادت

قصه عشق را باید با غروب بود تا دانست و با هوای ابری پاییزان و با مرغی که به ناچار پشت میله های بی احساس قفس نغمه سرایی می کند.

ماجرای غم انگیز ما را در محفل شمع و پروانه بایستی شنید و با لبخندهای پیوند خورده با اشک و در آه سوزان شن های داغ دیده … باز دلم هوای شلمچه کرده است .

باز از فرسنگ ها راه بوی عطر خاکریزهایش مستم می کند . باور کنید خودم هم دیگر خسته شده ام . همین که می آیم نفسی بگیرم و با شهر بسازم ، همین که می آیم آرام آرام با زندگی روزمره دست اخوت دهم ، نمی دانم چه می شود که درست هنگام هنگامه ، آنجا که می روم تا فتحی دیگر در بودنم را رقم بزنم ، به سراغم می آیند .

خدایا چاره ای … درمانی … راهی … خودم هم خوب می دانم که یک بیابان و چند خاکریز و یک غروب نمی تواند این چنین هستی ام را به بازی بگیرد . که بیابان بسیار است و خاکریز مشتی خاک و غروب کالایی که همه جا یافت می شود …

وقتی ” برقه ای ” تیر خورد ، تا لحظه آخر می خندید .. به خدا قسم می خندید . . من با همین چشمانم دیدم . وقتی می گویم « برقه ای » ، شما پاکی را یک روح فرض کنید و کالبدی به نام سید رضی الدین برقه ای را برایش بپوشانید

آری !

آری! آنچه عنان وجودم را در کف دارد، ارواح بلندی است که از مشتی خاک ، شلمچه ساخته اند . قربان آن ستونی که نیمه های شب پیچ و خم خاکریزها را به آرامش حرکت ابرها طی می کرد . قربان آن اشکی که در پرتو منورهای عشق با لبخند ، عقد اخوت می خواند .

ادامه »

میخواستم بلند شوم تا بجای او بروم ولی سید مهدی اجازه نداد و خودش رفت. هنگام رفتن چهره ی سید مهدی به شکل عجیبی نورانی شده بود.

شب عملیات والفجر یک بود. آن شب بعد از صرف شام به همراه بچه ها به سمت نقطه رهایی عملیات حرکت کردیم. حوالی صبح بود که سید مهدی یحیوی من را به بیسیم چی خود معرفی ‌کرد و به او گفت از این لحظه به بعد کرمی فرمانده گروهان است. از آنجا که بعد از عملیات والفجر‌مقدماتی که در آن عملیات فرمانده گروهان بودم، تصمیم گرفتم دیگر مسئولیت قبول نکنم و به همین خاطر بود که به گردان یاسر رفته بودم.

آن شب سید مهدی را کنار کشیدم‌ و به او گفتم سید قرارمان این‌ نبود. من اینجا آمده ام تا نیروی آزاد باشم. هرکاری بگویی انجام ‌می دهم‌ ولی مسؤلیت نمی پذیرم. در طول آن گفت و گو این سوال در ذهنم‌ به وجود آمد که چرا سیدمهدی این خواسته را دارد؟ آیا او خسته شده؟ یا بخاطر بیشتر شدن آتش های پراکنده دشمن ترسیده است؟

از او پرسیدم: سید اصلا چرا خودت این‌کار‌ را‌ نمی کنی؟ سید جواب داد من کار دارم. من هرچه فکر کردم که او در این بیابان چکار دارد عقلم به جایی‌ نرسید و فقط این فکر در سرم‌ بود که او حتما ترسیده است. به او گفتم سید من یا به عقب بر می گردم یا از‌ من نخواه این مسؤلیت‌ را قبول کنم. سید مهدی در پاسخ با مهربانی دستم‌ را‌ گرفت و گفت نمیخواهد به عقب برگردی و لازم نیست مسئولیت را قبول کنی.

بعد از چند ساعت که موقع نماز شده بود دستور رسید برای نماز و کمی استراحت در شیارهایی که قبلا خط بچه های ارتش بود توفق کنید. بچه ها به داخل شیار رفتند. من و حاج مهدی هم پشت تپه ای که قبلا لودر آن را شبیه به سنگر کرده بود رفتیم و بعد از خواندن نماز یک پتوی پاره که آنجا افتاده بود را بخاطر سرمای شدید روی خود انداختیم و دراز کشیدیم.

ادامه »

( آرام و صبور، با نگاهی عمیق و منتظر، از لای جمعیت به چشم می خورد. می گویند مادر شهید است. نزدیکش شدم. چادرش بوسیدن داشت. کنار ویلچرش زانو زدم خم شدم برای بوسیدن چادرش، و آن لحظه ای بود که نگاه فرزند شهیدش را حس کردم… در عین آرامش حزنی عمیق به چشم داشت. دقایقی حرف های دلش را شنیدم. )(نوشته تولیدی)

مادر شهید ۱۷ ساله از فرزندش می گوید، از سبک زندگی، از شهادتش و از وصیت نامه اش …

پاهای پسرم در ارتفاعات حاج عمران جا ماند

می گوید جوانم هفده سال بیشتر نداشت که پر کشید. بار سومی که جبهه رفت پیکر بی جانش را برایم آوردند. اما پاهایش در حاج عمران جا مانده بود. برای بازگشت فرزندم ممنون شهید کاوه هستم. جوانم را به دوش کشید و به عقب آورد.

مادرم، خوشحالم که با شهادتم گریه نکردی

این مادر شهید از پسرش می گوید؛ وقتی که به خوابش می آید. آخرین باری هم که به خوابش آمد، در همین سفر بود! “چند سفارش به مصطفی (برادرش) کرد، یک نکته هم به من گفت. گفت چرا مهدی (برادر دیگرش) را به این جا نیاوردی؟ “

قبل تر در عالم رویا پسرم را کنار تابوت چند شهید دیدم. دو مطلب به من گفت. اول این که به مردم بگو چرا به دفاع از حریم حضرت زینب(سلام الله علیها) نمی روند؟ و دیگر آن که ابراز شادمانی می کرد، می گفت خیلی خوشحالم که با شهادتم خیلی بی تابی نکردی.

حفظ حجاب و یاری رهبر را همیشه گوشزد می کرد

“فرزندم عاشق امام بود. در جلسات مذهبی شرکت می کرد. اخلاق و رفتار نیکویی داشت.” از وصیت نامه فرزندش می گوید. می گوید که آن را به خاطر دارد. می گوید پسرم حفظ حجاب و یاری رهبر را در وصیت نامه اش تأکید کرده است. بسیار به مطالعه کتاب های دینی توصیه داشت. وقتی جوان های امروز را می بینم نصیحتشان می کنم به همین وصیت نامه فرزندم.

ادامه »

همسر شهید احمدی روشن گفت: گهگاهی که با هم به گلزار شهدا می رفتیم با خنده ای بر لب می گفت باور اینکه به مرگ طبیعی بمیرم برایم سخت است و باید در قطعه شهدا دفن بشوم .

همسر شهید “مصطفی احمدی روشن” در یادمان شهدای کمیل و حنظله بیان داشت: ولایتمداری و عشق به شهادت از ویژگی های شهید احمدی روشن بود. او علاقه بسیاری به سرزمین های نور داشت.

وی ادامه داد: هر وقت او به راهیان نور می آمد. چفیه ای بر سر می انداخت و با کسی صحبت نمی کرد. در این سرزمین حس و حال خاصی داشت. در سفر بیشتر وقت خود را به تفکر می گذراندند.

همسر شهید احمدی روشن خاطرنشان کرد: فرزندم علیرضا برای نخستین بار به راهیان نور می آید. ان شاءالله علیرضا راه پدرش را ادامه بدهد.

وی بیان کرد:  مصطفی شوخ طبع بود و کمتر از شهادت حرف میزد. خیلی از دوستانشان میگفتند ما بعید می دانستیم آقا مصطفی شهید بشود چون اینقدر در حال زندگی میکرد که انگار هیچ برنامه ای برای شهادت و رفتن ندارد. ولی گهگاهی که با هم به گلزار شهدا می رفتیم با خنده ای بر لب می گفت باور اینکه به مرگ طبیعی بمیرم برایم سخت است و باید در قطعه شهدا دفن بشوم.

منبع : سایت بصیرت

طلائیه نامی آشنا و سرزمینی پر معناست. قطعه ای از بهشت که در منتهی الیه غرب استان خوزستان و نزدیک مرز ایران و عراق قرار دارد. دشتی وسیع به نام طلائیه که یادمان شهدای آن به مانند نگینی درخشان در میان آن کویر سوزان بوستانی بر پا کرده است.
 

از میانه جاده اهواز خرمشهر باید به یاد یاران عاشورایی امام حسین(ع) تقریبا ۷۲ کیلومتر طی کنیم تا به سرزمین یاران عاشورایی خمینی(ره) برسیم.

طلائیه در روزها و شبهای مربوط به عملیات خیبر شاهد صحنه هایی بود که صدها سال قبل از آن کربلا آن را دیده بود. کربلا جاودانه ماند و طلائیه نیز یادمان گشت تا برای همیشه یاد و نام یاران عاشورایی خمینی(ره) را زنده نگاه دارد.

طلائیه شبهای زمستانی سرد و روزهای تابستانی بسیار گرمی دارد. در اواسط فصل گرما، حرارت در این منطقه اکثرا از ۵۰ درجه سانتیگراد می گذرد. زمین طلائیه، هموار و سطح آن پوشیده از خاک و رسوب نمک است. در زمان بارندگی با طغیان آب هور بیشتر طلائیه هم به زیر آب می رود. آبی که در سطح زمین است و عمق چندانی ندارد و همین باعث باتلاقی شدن منطقه در ماه های خاصی از سال می شود.

اگر از طلائیه قدری به سمت غرب بروید، به هور برمی خورید. بر همین اساس می توان گفت که طلائیه مرز بین خشکی و هور در این منطقه به حساب می آید.

طلائیه تابع شهرستان هویزه و دهستان بنی صالح است و دارای قدمت چندانی نیست. شاید بتوان در این مناطق گروهی از «صابئین مندایی» را یافت که به گفته مورخان محل زندگی و امرار معاش خود را دهانه رودخانه کرخه و هورهای بین ایران و عراق انتخاب کرده اند.

ادامه »