از آن‌جا كه در اين پرسش، مسئله نماز مطرح است و اساس بسيارى از احكام نماز و ساير عبادت‌ها، فراخوان بشر به تعبد و اظهار بندگى در مقابل پروردگار است، ما فقط در حد فهم خود مى‌توانيم پاسخ دهيم و دست‌يابى به علت و فلسفه احكام عبادى، بسيار مشكل است و اگر چه همه آنها داراى حكمت و علت خاصى هستند، ولى پى بردن به همه آن اسرار، براى ما ميسر نيست.

ادامه مطلب :

به هر حال، حجاب و پوشش بانوان در نماز، علت‌ها و فلسفه‌هاى متعددى مى‌تواند داشته باشد كه برخى عبارتند از :
الف). اين كار، نوعى تمرين مستمر و روزانه، براى حفظ حجاب مى‌باشد و يكى از عواملى است كه در پاسداشت دائمى پوشش اسلامى زن و جلوگيرى از آسيب‌پذيرى آن، نقش مهمى ايفا مى‌كند. همان‌گونه كه هر عبادتى، مانند نماز، تعليم و تمرين ياد خداوند سبحان و بازگشت به سوى او در آخرت و تزكيه و تربيت خود براى يك زندگى ابدى مى‌باشد، حجاب زن در نماز نيز آموزش، تمرين و تذكر پوشش عفيفانه اوست كه در غير نماز هم بايد همان پوشش، در برابر نامحرم رعايت شود؛ زيرا نماز، آموزشگاه مهم‌ترين معارف و نيازهاى حياتى انسان و پرورشگاه ايمان و تقوا و اخلاق انسانى و الهى، به ويژه عفاف و حجاب است.
نماز، مظهر حقيقت و سيماى ملكوتى دين اسلام مى‌باشد. نماز، آيينه دين الهى است. خداوند حكيم، تمام معارف و قوانين مهم و ريشه‌اى و مسائلى كه حيات معنوى و اخلاقى و سعادت دنيوى و اخروى انسان و جامعه را تأمين مى‌كند، به طور اجمال و كلى، در نماز مقرر فرموده است.
ب). داشتن پوشش كامل در پيشگاه خداوند، نوعى ادب و احترام به ساحت قدس ربوبى است. ازاين رو، براى مرد نيز ستر عورت، واجب و در بر داشتن عبا و پوشاندن سر در نماز، مستحب است و همين ادب حضور در پيشگاه الهى، زمينه‌ساز حضور معنوى و بار يافتن به محضر حق مى‌شود. رعايت اين ادب براى زنان، اهميت بيشترى دارد؛ زيرا به طور معمول، زنان آن‌گاه كه در برابر بزرگى قرار مى‌گيرند، اولين حركتى كه انجام مى‌دهند، حفظ وقار و حجاب خود است؛ البته حكم پوشش در نماز، با حفظ حجاب در برابر نامحرم، تفاوت هايى دارد؛ مثلا پوشاندن روى پا در برابر نامحرم، واجب است؛ ولى در نماز، بدون حضور نامحرم، واجب نيست.
ج.) زن، مظهر حيا و عفاف است و حيا هم جلوه‌گاه حريم است و بالاتر از حريم خدا، حريمى وجود ندارد؛ در آن جا بايد در برابر عظمت كبريائى‌اش با حيا و با عفت بود؛ تا حد بندگى خود را نشان دهيم. اين عفت و حيا، هر چند براى مردان هم رعايتش لازم است، اما براى زنان، ضرورت محورى دارد.
اصولا زنان، مظهر زيبايى و لطافت و ظرافت در خلقت هستند و دُرّها و مرواريدهايى گران‌بها و زيبايند كه خداوند، جهت هنرنمايى خود، آنان را خلق كرده و هيچ‌گاه نمى‌خواهد از ارزش آن‌ها كاسته شود. اين مخلوق و گوهر ارزشمند هر چه پرده‌نشين و داراى ناز و كناره‌گير از بازارهاى عمومى باشد، بر قدر و منزلتش افزوده مى‌گردد و به همين دليل، خداى سبحان تمام بدن او را واجب الستر دانسته، در هر حال، احترامش را واجب شمرده است، حتى وقتى خداوند مى‌خواهد از خصوصيات و اهميت و ارزش حورى‌هاى بهشتى بگويد و از آنها تعريف كند، مى‌فرمايد (حُورٌ مَقْصُوراتٌ فِي الْخِيامِ) ؛ «حورانى پرده‌نشين
در ]دل[ خيمه‌ها»؛ يعنى ارزش آنها به اين است كه اختصاصى و پرده‌نشين هستند و در دسترس عموم نمى‌باشند.
حال با توجه به اين خصوصيات حيرت‌آور و منحصر به فرد، مسلمآ اين احترام و متانت و وقار در نماز و مقابل خداوند، سزاوارتر است و فقط مسئله محرم و نامحرمى مطرح نيست.