در مورد مردان نيز اين گونه نيست كه بتوانند با هر نوع لباسى از خانه بيرون آيند و نوع پوشش آنها به هر صورتى جايز باشد؛ بلكه مردان نيز در اين جهت، با محدوديت‌هاى خاص خود نسبت به پوشش، روبه‌رو هستند؛ اما محدوده پوشش آنان، به جهت‌حضور بيشتر در اجتماع و كارهاى سخت و به جهت اين‌كه زن، مظهر جمال و زيبايى و مرد، موتورمحركه اقتصاد در جامعه است، با زنان متفاوت است.
علاوه بر اين، همان‌طور كه شهيد مطهرى فرمود، ميل به خودنمايى و خودآرايى، مخصوص زنان است و از نظر تصاحب قلب‌ها و دل‌ها، مرد، شكار است و زن، شكارچى؛ همچنان كه از نظر تصاحب جسم و تن، زن، شكار است و مرد، شكارچى. اين زن است كه به حكم طبيعت خاص خود، مى‌خواهد دلبرى كند و مرد را دل‌باخته و در دام علاقه خود، اسير سازد.
در عين حال، اسلام براى مردان نيز پوششى در حد معقول قرار داده است و مردان نيز آزادى بى‌حد و حصر، در پوشش ندارند. از طرف ديگر، اسلام آنها را بر حفظ نگاه از نامحرم و كنترل شهوت در نگاه، تكليف كرده است و كنترل نگاه براى مردان، نسبت به زنان، سخت‌تر است. براى توضيح بيشتر، ذكر چند نكته زير، ضرورى است :
1. بسيارى از فقها فرموده‌اند كه زن نبايد به بدن لخت مرد نامحرم
(به جز سر و صورت و گردن) نگاه كند و اين حكم، دليل قطعى دارد كه در جاى خود بيان شده است.

ادامه مطلب :

2. ممكن است نگاه زن به بدن مرد نامحرم، حرام باشد؛ ولى پوشش آن از سوى مرد واجب نباشد؛ همان گونه كه نگاه مرد به صورت و دست‌هاى زن از روى شهوت، حرام است؛ ولى پوشش آن از سوى زن، واجب نيست.
اكنون اين پرسش پيش مى‌آيد كه اگر مردى با اين وضعيت بيرون آيد و بداند كه زنان از روى عمد و لذت، به بدنش نگاه مى‌كنند، آيا از نظر شرعى مرتكب گناه شده است؟ برخى فتوا به حرمت داده و مردان را از اين عمل نهى كرده‌اند.
اصلى‌ترين مستند و مبناى اين حكم، قاعده فقهى «اعانه بر اثم» است كه در فقه، كاربرد فراوانى دارد. معناى اين قاعده، آن است كه هر كس زمينه تحقق و پياده شدن گناه را براى ديگرى فراهم سازد، خود نيز مانند انجام دهنده آن، گناهكار است. برخى فقها نيز معتقدند كه دليل و قاعده فقهى، «تعاون بر اثم» است و نه «اعانه بر اثم».
آنان مى‌گويند: اگر مرد با لباس آستين كوتاه بيرون آيد، به قصد اين‌كه زنان به آنها نگاه كنند، شريك گناه گرديده، قاعده فقهى درباره آن‌ها پياده مى‌شود؛ اما اگر به اين انگيزه نباشد، اشكالى ندارد.
به هر صورت، براى مرد مؤمن، سزاوار نيست كه با لباس نامناسب در اجتماع حاضر شود و در مواردى كه مفاسد خاصى بر آن مترتب شود، به فتواى فقها، حرام مى‌باشد؛ اما توصيه مى‌شود كه در جزئيات مسئله، به رساله مرجع تقليد خود مراجعه كنيد.