سلام ، پسری 30 ساله هستم ، خواستگاری خانمی 29 ساله رفتم که 5 ساله در حوزه درس میخونه ، اعتقادات و دیدگاه های مذهبی داره و اولویتش هم اعتقادات و اخلاقه من خودم زمینه مذهبی دارم ولی نه به صورت افراطی(مراسم عروسی نرفتن و…)، در جلسه اول این خانم حتی یک مرتبه به من نگاه هم نکرد! ، یه جورایی احساس خشک بودن،سردبودن و…از ایشون برداشت کردم ، چون هیچ علامت جذب کننده ای از ایشون ندیدم.درخصوص هم کفو بودن خانواده و اعتقادات و سایر موضوعات مشکلی خیلی نداریم .لطفا منو راهنمایی کنید جلسات بعدی را ادامه بدم یا نه؟

لطفا نظر بدهید…………………………………..

ادامه »

در خصوص «آرايش» و «زينت»، اين پرسش مهم مطرح است كه آيا مفهوم آن، واژه «زيور» (زينت‌هاى جدا از بدن، مانند جواهرات) را نيز در بر مى‌گيرد يا تنها آرايش‌هاى متصل به بدن، مانند سرمه و خضاب را شامل مى‌شود؟
در پاسخ بايد گفت: حكم كلى آن است كه خودآرايى جايز ولى خودنمايى در مقابل نامحرم، ممنوع است. آرايش، امرى فطرى و طبيعى است.
بنابراين، خداوند زينت و خودآرايى را نهى نمى‌كند؛ آن‌چه در شرع مقدس ممنوع شده، تبرّج و خودنمايى و تحريك و تهييج، به وسيله آشكار ساختن زينت در محافل اجتماعى است؛ چنان كه خداوند مى‌فرمايد: (وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجاهِلِيَّةِ الْأُولى) و نيز مى‌فرمايد: (وَ لا يَضْرِبْنَ
بِأَرْجُلِهِنَّ لِيُعْلَمَ ما يُخْفِينَ مِنْ زِينَتِهِنَّ) اين آيه، زنان عرب را كه معمولاً
خلخال به پا مى‌كردند و براى اين كه نشان دهند خلخال گران‌بها دارند، پاى خود را محكم بر زمين مى‌كوبيدند، از اين كار نهى مى‌كرد.

ادامه »

از آن‌جا كه در اين پرسش، مسئله نماز مطرح است و اساس بسيارى از احكام نماز و ساير عبادت‌ها، فراخوان بشر به تعبد و اظهار بندگى در مقابل پروردگار است، ما فقط در حد فهم خود مى‌توانيم پاسخ دهيم و دست‌يابى به علت و فلسفه احكام عبادى، بسيار مشكل است و اگر چه همه آنها داراى حكمت و علت خاصى هستند، ولى پى بردن به همه آن اسرار، براى ما ميسر نيست.

ادامه »

در مورد مردان نيز اين گونه نيست كه بتوانند با هر نوع لباسى از خانه بيرون آيند و نوع پوشش آنها به هر صورتى جايز باشد؛ بلكه مردان نيز در اين جهت، با محدوديت‌هاى خاص خود نسبت به پوشش، روبه‌رو هستند؛ اما محدوده پوشش آنان، به جهت‌حضور بيشتر در اجتماع و كارهاى سخت و به جهت اين‌كه زن، مظهر جمال و زيبايى و مرد، موتورمحركه اقتصاد در جامعه است، با زنان متفاوت است.
علاوه بر اين، همان‌طور كه شهيد مطهرى فرمود، ميل به خودنمايى و خودآرايى، مخصوص زنان است و از نظر تصاحب قلب‌ها و دل‌ها، مرد، شكار است و زن، شكارچى؛ همچنان كه از نظر تصاحب جسم و تن، زن، شكار است و مرد، شكارچى. اين زن است كه به حكم طبيعت خاص خود، مى‌خواهد دلبرى كند و مرد را دل‌باخته و در دام علاقه خود، اسير سازد.
در عين حال، اسلام براى مردان نيز پوششى در حد معقول قرار داده است و مردان نيز آزادى بى‌حد و حصر، در پوشش ندارند. از طرف ديگر، اسلام آنها را بر حفظ نگاه از نامحرم و كنترل شهوت در نگاه، تكليف كرده است و كنترل نگاه براى مردان، نسبت به زنان، سخت‌تر است. براى توضيح بيشتر، ذكر چند نكته زير، ضرورى است :
1. بسيارى از فقها فرموده‌اند كه زن نبايد به بدن لخت مرد نامحرم
(به جز سر و صورت و گردن) نگاه كند و اين حكم، دليل قطعى دارد كه در جاى خود بيان شده است.

ادامه »

اصل قانون حجاب اسلامى، از ضروريات دين مبين اسلام است و هيچ مسلمانى نمى‌تواند در آن ترديد كند؛ زيرا هم قرآن مجيد به آن تصريح كرده است و هم روايات بسيارى بر وجوب آن گواهى مى‌دهند. به همين دليل، فقيهان شيعه و سنى به اتفاق، به آن فتوا داده‌اند.
مقصود ما از حجاب، مطلق پوشش خاص مورد نظر دين است؛ نه معناى اصطلاحى آن كه به معناى پرده، حاجب، پوشيدن و پنهان كردن و منع از وصول باشد.

درباره وجوب حجاب اسلامى براى خانم‌ها، در قرآن كريم دو آيه صريح وجود دارد؛
الف. در سوره نور آيه 31 از واژه «خُمُر» استفاده شده، (وَ لْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى جُيُوبِهِنَّ). «و روسرى‌هاى خود را بر سينه خود افكنند (تا گردن و سينه با آن پوشانده شود)».
ب. در سوره احزاب، آيه 59 از واژه «جلباب» ياد شده است؛ (يا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لاَِزْواجِكَ وَ بَناتِكَ وَ نِساءِ الْمُوْمِنِينَ يُدْنِينَ عَلَيْهِنَّ مِنْ جَلاَبِيبِهِنَّ ذلِكَ أَدْنى أَنْ يُعْرَفْنَ فَلا يُوْذَيْنَ وَ كانَ اللّهُ غَفُوراً رَحِيماً). «اى پيامبر! به همسران و دخترانت و زنان مؤمنان بگو: جلبابها ]روسرى‌هاى بلند [خود را بر خويش فرو افكنند، اين كار براى اينكه شناخته شوند و مورد آزار قرار نگيرند بهتر است، خداوند همواره آمرزنده رحيم است».
در آيه اول، «خُمُر» جمع «خِمار» و به معناى روسرى و سرپوش است
خداوند در اين آيه پوشش بانوان را به دو شكل گسترش مى‌دهد : پوشيدگى سر و گردن و ديگرى پوشاندن زينت‌ها «الّا ما ظهر منها».
و «جيوب» نيز از واژه «جيب» به معناى قلب و سينه و گريبان است.

ادامه »

دکتر راسخ در پاسخ به این سئوال که در گذشته جامعه ما، زنان با وجود انواع مشکلاتی که با آن مواجه بوده اند، همواره از احترام و جایگاه ویژه ای برخوردار بودند اما امروزه گویی زنان جامعه نوعی دچار سرخوردگی و بی انگیزگی شده و آن جایگاه و احترام قبلی را ندارند در این زمینه نظر شما چیست و چه دلایلی را برای آن ذکر می کنید افزود: احترام هر انسان و گروهی در هر جامعه ای بستگی به نقشی دارد که آن فرد يا گروه در فرايندهای اجتماعی بازی می کند. زنان ايرانی نقش تعيين کننده در هستی اجتماعی کشور دارند، بنابراین نقش آن ها با استفاده از تدابير سياسی، اجتماعی، قانونی و غيره همواره انکار می شود و من با اين حرف موافق نيستم که زنان امروزی از احترام و جايگاهی کمتر از گذشته برخوردار هستند. احترام و جايگاه آن ها در خانواده محيط کار و غيره کاملا تغيير کرده و اين تغيير نيز در جهت مثبت است، اين دليل اصلی وحشت برخی مردان است. بنابراین مردان اين جايگاه انکار می کنند، ولی انکار آن ها تغيير در واقعيت اجتماعی موجود نمی دهد.

دکتر راسخ در پایان به بررسی موقعیت زنان در کشورهای اسلامی و غیر مسلمان اشاره کرد و گفت: موقعيت زنان در کشورهای اسلامی تفاوت چندانی با موقعيت آن ها در کشورهای غير مسلمان مشابه ندارد. موقعيت زنان در بسياری از کشورهای افريقايي غيرمسلمان بسيار بدتر از موقعيت زنان در بسياری کشورهای مسلمان است. موقعيت زنان در هند و پاکستان به رغم پيشرفت های هندوستان و تفاوت های بنيادی آن با پاکستان چندان تفاوت ندارد. در واقع موقعيت زنان به عوامل گوناگونی بستگی دارد، که يکی از آن ها می توان دين باشد. دين همان طور که دورکيم و بسياری از جامعه شناسان ديگر نشان داده اند ماهيت عميقاً اجتماعی دارد. مردم کشورهای بسياری در اروپا و آمريکای لاتين و افريقا مسيحی هستند، آيا جايگاه زنان در اين گونه کشورها مشابه است. اگر تحولات اجتماعی و فرهنگی در جامعه ایران رخ دهد حتماً با تفسير متفاوتی از جايگاه زن از ديدگاه اسلام روبه رو خواهيم بود