چگونه گذشته و خاطرات تلخ را فراموش کنیم؟!
تجارت یا خاطرات تلخ گذشته دو دسته اند:

1. آنهایی که خود ما در ایجاد و تداوم آنها نقش داشته ایم.
2. آنهایی که خارج از تصمیم و اراده ما بوده است.

برای هر دو دسته این اتفاقات یک نسخه کلی وجود دارد: پذیرفتن آن واقعیت تلخ و دردناک.

ممکن است خاطره تلخ ما به از دست دادن عزیزی مربوط باشد یا به قطع یک ارتباط عاطفی ممکن است از نظر اقتصادی دچار مشکل شده باشیم شغل مان را از دست داده باشیم، مورد تمسخر یا استهزاء دیگران قرار گرفته باشیم، از جایی یا کسی که انتظارش را نداشتیم طرد شده باشیم و… آنچه در تمام این موارد مشترک است، تجربه از دست دادن یا همان فقدان است. هیجانی هم که در تمام این موارد مشترک است «غم و اندوه» است. تا وقتی که نخواهیم این واقعیت را که آن اتفاق ناگوار فقدانی را با خود به همراه داشته، بپذیریم درد بیشتری می کشیم و رنج طولانی تری را تحمل می کنیم.
شاید به کسانی برخورده باشید که در اثر اتفاقی یکی از عزیزان خود را از دست داده اند و پذیرفتن این مسئله آن قدر برای آنها دشوار است که ناخودآگاه مرگش را منکر می شوند هر چه این افکار قوی تر باشد، درد طولانی تر و رنج عمیق تر است. شاید کسی را بشناسید که از همسر خودش جدا شده یا عشق زندگی اش را از دست داده و هنوز منتظر است تا جایی، یک روزی، یک جوری، آن آدم به زندگی اش برگردد در حالی که واقعیت چیزی به جز این است و مسلم است که روز به روز شرایط برای این فرد سخت تر می شود. راه حل چیست؟ اگر چیزی یا کسی را از دست می دهیم باید قبول کنیم که از دستش داده ایم و به خاطرش سوگواری کنیم. سوگواری به این معنا که این از دست دادن ها هیجانات منفی که گاهاً هم در تضاد با هم هستند را در من ایجاد خواهد کرد. هیجاناتی نظیر غم، خشم احساس گناه، دلتنگی، نفرت و… فرد باید وجود این احساسات و هیجانات را بپذیرد، یعنی قبول کند که قرار است مدت ها به خاطر آن اتفاق بد حالش بد باشد اما قرار نیست تا آخر عمر حالش بد باقی بماند.

آیا با توبه، گناه به طور کامل از نامه اعمال گنهکار پاک می شود؟
بر اساس روایات، توبه آثار گناهان را محو می کند. در این صورت دغدغه ای برای گناهکار باقی نمی ماند.
امام باقر (ع) می فرماید: التَّائِبُ مِنْ الذَّنْبِ کَمَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ؛ (1) کسی که از گناه توبه کند، مانند کسی است که گناه نکرده باشد.
بر اساس این روایت می توان گفت که با توبه، دیگر اثری از گناه نخواهد بود.
همچنین امام صادق (ع) می فرماید: وقتی بنده ای توبه نصوح کند، خداوند او را دوست دارد و در دنیا و آخرت برای او پرده پوشی کند.
راوی عرض کرد: چگونه برای او پرده پوشی می کند؟
حضرت فرمود: هر چه از گناهان که دو فرشته موکل بر او نوشته اند، از یادشان ببرد. به جوارح او وحی فرماید که گناهان او را پنهان کنید. به قطعه های زمین وحی فرماید: پنهان دار گناهانی را که روی تو انجام داده است. در این صورت آن شخص خدا را ملاقات می کند در حالی که چیزی به ضررش گواهی نمی دهد. (2)

پی نوشت ها:
1. ثقه الاسلام کلینی، الکافی، الناشر: دار الکتب الاسلامیه، طهران، سنه النشر/1365 ه. ش ، ج 4، ص 168.
2. همان، ج 4، ص 164.

اگر گناه خیلی بدی مرتکب شده باشیم چگونه آن را جبران کنیم که از عذاب وجدان راحت شویم؟
وقتی کسی در اثر یادآوری گناه خودش اذیت می شود، این علامت این است که خدا دوستش دارد. عذاب وجدان خیلی انسان را رشد می دهد. شخصیت انسان را معنوی تر می کند. انسان را از گناه فاصله می دهد. منتهی این عذاب وجدان را باید کنار خدا داشته باشیم، نه تنهایی که موجب افسردگی بشود. همانند بچه ای که مادرش را گم کرده، اول مادرش را پیدا می کند و بعد در بغل مادرش گریه می کند. پیامبر(ص) می فرماید: گریه کردن بچه ها را دوست دارم. ما باید عذاب وجدان را دم در خانۀ خدا داشته باشیم و بدانیم که خدا همه ناراحتی ما را جبران خواهد کرد. ما حق مان است که ناراحت باشیم چون گناه کرده ایم. خدا انسان را نوازش می کند. پس این عذاب وجدان علامت خوبی است. سعی نکنید این را زود از بین ببرید. در خانۀ خدا اشک بریزید مطمئن باشید خدا این وضعیت را دوست دارد و راهی است برای همنشینی با خدای مهربان.
شکنجه‏های وجدان اخلاقی، بسیار جانکاه و توان‏فرسا و گاهی صورت پشیمانی به خود می‏گیرد که آن را جز با جبران خطا یا فدیه نمی‏توان آرام کرد. به همین جهت آمرزیدن گناهان در ادیان دارای مقامی مهم می‏باشد.(1)
فکر گناه مانند کابوس وحشتناکی بر روح گناه کار سایه می افکند. زنجیر اعمال گذشته همچون طوق سنگینی بر دست و پای او پیچیده است. احساس گناه و ندامت محصول ندای وجدان است. شاید سخن امام علی (ع) ناظر به این حالت نفسانی باشد که فرمود: یک ساعت شهوترانی و گناه اندوه طولانی را در بردارد.(2)
برای رهایی از شکنجه وجدان و رسیدن به آرامش، خداوند درهای توبه و استغفار و کفارات را به روی گناهکاران گشوده است. با توبه می‏توان از عذاب رهایی یافت. گنهکار قبل از توبه حالت و وضعیتی دارد که به موجب آن مستحق عذاب است، ولی پس از توبه واقعی و استغفار در پیشگاه خداوند، حالت او دگرگون می‏شود. روح عصیانگر او تصفیه شده و مستحق آمرزش و رحمت می‏گردد. مانند کسی که پس از ارتکاب جرم و ضایع کردن حق دیگری شایسته کیفر است؛ اما وقتی که شاکی را از خود راضی کرد، مستحق تخفیف و یا بخشش می‏شود.

روزنگار کوثرنت * زندگی طلبگی * طلبه نوشت * همیاران پذیرش  
خدایا امروز قلم به دست گرفتم تا بنویسم چطور طلبه شدم و طلبه ماندم ( که در پست هایی دیگر در وبلاگ در حال نوشتن هستم ) و چطور و چگونه توانستم از دنیای اطرافم انسان هایی را به سوی طلبه شدن و طلبه ماندن دعوت کنم .
از روزی که وارد حوزه شدم یک هدف و دغدغه داشتم آن هم اینکه حوزه را خوب بشناسم و خوب ببینم و تا بتوانم آن را به دیگران به نحو احسن بشناسانم .
سعی کردم همیشه در حوزه نیمه پر لیوان را ببینم و کمبود های آن جا را خط قرمزی بکشم و از ذهنم حذفش کنم .
اما بگویم از ماجرای طلبه شدن اطرافیانم ابتدا از بچه ها خوب و خوش اخلاق دبیرستانی بگویم … وارد دبیرستان دخترانه محل تحصیل خودم شدم هنوز معلم هایم آنجا هستند و از دیدنشان لذت بردم با اجازه و کسب تکلیف وارد کلاسشان شدم و حسابی باب آشنایی راه انداختم دوماهی هر لحظه کنارشان بودم با بچه ها حسابی گرم گرفتم خودم را معرفی کردم اما معرفی پروفایلی نه معرفی تحصیلاتی حتی نگفتم حوزوی هستم از محل تحصیلم اما آنچنان تعریف و تمجید کردم و از خوبی هاش و مزیت هاش گفتم که همه مشتاق شدد بدانند اینجا کجاست … گویی همه را تشنه لب آب برده بودم و همه منتظر کوزه آب بودند دیدم موقعیت مناسب شده همه از شرایط پذیرشش میپرسند نامش را میخواهند همین الان اصلا میخواهند بروند و شروع کنند چه شده سختی هایش را با جان و دل پذیرا شدند من هم معطل نکردم کوزه آب را به دستشان دادم و راه آب را برایشان چراغانی کردم گفتم من هستم یک طلبه حوزوی و محل تحصیلم حوزه است و مکتب خدا و وظیفه ام سربازی گمنام برای اما عصرم همه مات و مبهوت شدند کلاس را سکوتی عجیب فرا گرفت بعد از لحظه ای سوالات گوشه های ذهنشان شروع شد ….. حوزوی باشی و انقدر صمیمی و گرم و خونگرم و احساساتی … حوزوی باشی و انقدر اهل بگو بخند … حوزوی باشی و انقدر اهل گردش و تفریح … حوزوی باشی اهل رفت و آمد بادوست و آشنا و صله رحم … حوزوی باشی و اهل سینما و تئاتر رفتن …و حوزوی باشی و مبل و تخت و مرغ شکم پر را دوست داشته باشی و عیب و ایراد ندانی …. حوزوی باشی و مردم غیرطلبه را دوستی کنی و کافر ندانی ….. حوزوی باشی و ….. گفتم وای بچه ها ما چقدر مظلوم واقع شدم چرا حوزوی باشی و زندگی نکنی …. مگر خدا و دین خدا گفته زندگی نکنید خوش نباشید ….. اتفاقا دین خدا راه زندگی و درست زندگی کردن و لذت بردن از نعمت هاش رو به ما نشون داده این ما آدم ها هستیم که داریم راه رو اشتباه میریم .. جذابیت حوزه برایشان بیشتر شد درخواست دفترچه ثبت نام کردند برایشان آوردم و ثبتشان کردم حالا کم کم رفتیم تا شرایط رو آماده کنیم حالا باید چادری بشیم … چادری نما نه چادری حضرت زهرا س بشیم یه طلبه واقعی …. ان شالله در این راه هم بتونیم موفق بشیم تا اینجای ماجرا بخش همیاری در پذیرش حوزه بود از اینجا به بعد باید کمکشان کنیم درست ببینند تشخیص دهند و ادامه دهند …. ان شالله …..

زندگی طلبگی

روزنگار کوثرنت

طلبه نوشت

با سلام و ادب خدمت دوستان عزیزم

دوستان عزیزم ما باید بدانیم مشکلات زندگی طلبه و غیر طلبه ندارد و همه مردم گرفتار گرانی ها و مخارج زندگی هستند و خیلی از قشرهای دیگر هم هست که اوضاع مادی مناسبی ندارد.

اما این ما و شما هستیم که نباید فراموش کنیم که سرباز امام زمان عج هستیم و ایشان حتما به فکر ما و شما می باشند.

زندگی طلبگی ولو با شهریه کم برکتی دارد که در زندگی مرفه ترین افراد کشور هم دیده نمی شود. ما نباید به این مسائل فکر کنیم و فقط باید خوب درس بخونیم و مقدمات رو قوی کنیم.

طلبه ای که خوب درس بخواند و با سواد باشند همه جا منت او رو می کشند و بهترین زندگی مادی و معنوی را می توانند داشته باشند.

پس بدونید ما بی صاحب نیستیم و صاحب اصلی به فکر ما هست.

موفق باشید.