صبر از ارزش و اهمیت و جایگاه ارزشمندی در زندگی انسان برخوردار است؛ کسی که صبر دارد زندگی را با آسایش و آرامش بیش تر می پیماید و کم تر آسیب می بیند و بیش تر از زندگی بهره می برد.

از همین روست که امام على علیه السلام درباره جایگاه ارزشمند صبر در زندگی بشر فرموده است: اَلصَّبْرُ فِى الاُمُورِ بِمَنْزِلَهِ الرَّأْسِ مِنَ الْجَسَدِ فَاِذا فارَقَ الرَّأْسُ الْجَسَدَ فَسَدَ الْجَسَدُ فَاِذا فارَقَ الصَّبْرُ الاُمُورَ فَسَدَتِ الاُمُورُ؛ صبر در کارها همانند سر در بدن است، همانطور که وقتى سر از بدن جدا شود، بدن فاسد مى شود، هنـگامى هـم که صبر از کارها جـدا شود کـارها تبـاه مى شـود. (بحارالانوار، نشر کتابفروشى اسلامیه، ج ۷۱، ص ۷۳)

پس صبر را باید در زندگی رییس و امیر قرار داد و هر چیز را تحت حکومت و حاکمیت آن قرار داد. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: عَلَیْکَ بِالْعِلْمِ فَاِنَّ الْعِلْمَ خَلیلُ الْمُؤْمِنِ، وَالْحِلْمَ وَزیرُهُ، وَالْعَـقْلَ دَلیلُهُ، وَالْعَـمَلَ قَیِّمُهُ، وَالرِّفْـقَ اَبُـوهُ، وَاللِّـینَ اَخُـوهُ، وَالصَّبْرَ اَمیرُ جُنُودِهِ؛ بر توباد علم، که علم دوست مؤمن است، وبردبارى وزیر مؤمن است، وخرد راهنماى اوست، وعمل سرپرست او، ومدارا کردن پدر او، وملایمت برادر او، وصبر امیر سپاهیان اوست. (نهج الفصاحه، نشر سازمان انتشارات جاویدان، حدیث ۱۹۶۱)

وقتی صبر حاکم بر نفس انسانی باشد و حالت صبر در انسان ملکه و مقام شود، دیگر چیزی از بیرون نمی تواند بر او مسلط و چیره شود و او را برده و بنده خود سازد. از همین روست که صبر را دشمن سختیهای دانسته اند. امام على علیه السلام فرمود: اَقوى عَدُوِّ الشَّدآئِدِ الصَّبْرُ؛ قویترین دشمن سختیها صبر و تاب آوری در برابر آنهاست. (غرر الحکم، ج ۲، ۲۹۰۸)

صبر عمل نیک است اما برای برخی نیکوترین اعمال است. در روایت است که صبر بهترین و نیکوترین عمل برای فقیران است. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: اَلصـَّبْرُ حَـسَن وَلکِنْ فِى الْفُقَراءِ اَحْسَنُ؛ صبر نیکوست ولى در فقراء نیکوتر است. (نهج الفصاحه، ۲۰۰۶)

صـبر هم چنین محبوبترین جرعه ای است که انسان می نوشد. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: ما مِنْ جُرْعَهٍ اَحَبُّ اِلَى اللّهِ مِنْ جُرْعَهِ غَیْظٍ کَظَمَها رَجُلٌ، اَوْ جُرْعَهِ صَبْرٍ عَلى مُصیبَهٍ؛ هیچ جرعه اى از جُرعه خشمى که مردى فرو برد، یا جرعه صبرى که بر مصیبتى نوشیده شود، پیش خدا محبوبتر نیست. (نهج الفصاحه، ۲۵۶۴)