پاسخ اين سؤال را خداوند در آيه مورد بحث داده است؛ بعد از آن كه فرمود: غضّ بصر داشته باشيد و چشم چرانى نكنيد، دليل اين حكم را ذكر مى‏كند و مى‏فرمايد: «ذلِكَ أَزْكى لَهُمْ»؛ اين كنترل، براى (قلب و دل) شما پاكيزه‏تر است؛ معنايش اين است كه اكثر لغزش‏ها، ابتدا از يك نگاه شروع مى‏شود و دل انسان با نگاه است كه مى‏رود. امير مؤمنان عليه‏السلاممى‏فرمايد: «هر كس چشمش را آزاد بگذارد، حسرتش زياد مى‏گردد».
بايد بدانيم كه خداوند، خالق بشر است و انسان‏ها را دوست دارد. او از اين‏كه بندگانش لذت ببرند، ناراحت نمى‏شود. خداوند نسبت به مخلوقات خود، بخيل نيست. پس اگر دستورى مى‏دهد، به خاطر مصلحت خود ماست. آن خالق حكيم مى‏فرمايد: اگر نگاه نكنى، براى دل و روحت بهتر است؛ پاك مى‏مانى؛ بذر آلودگى‏ها در وجودت كاشته نمى‏شود.
استادى مى‏گفت: نتيجه تحقيقات يكى از دانشگاه‏هاى اروپا نشان مى‏دهد كه موى زن، تشعشعاتى دارد كه روى مرد اثر گذاشته، او را تحريك مى‏كند.
روان‏شناسان نيز مى‏گويند: نگاه خيره و تيز در چشم طرف مقابل، موجب تحريك عواطف او مى‏شود.
مسئله نامحرم، موضوع ساده‏اى نيست و خيلى كار مهمى است و نياز به مراقبت دارد. در روايات آمده است كه جوانى همراه پيامبر بر يك مركب نشسته بود. رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهمتوجه شد او دارد به نامحرم نگاه مى‏كند. از اين رو صورت او را از سمت نامحرم برگرداند؛ پس گاهى آن جاذبه بر مجاورت و همراهى با رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نيز غلبه مى‏كند.1 . نجم 53، آيه 3 ـ 5.

. نور 24، آيه 30 - 31.

ادامه مطلب :

. ر.ك: شهيد مطهرى، مسئله حجاب.

آيه‏اى كه به خانم‏ها مى‏گويد: «فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ»؛ «صداى خود را نازك نكنيد و با عشوه سخن نگوييد؛ پس در قلب كسانى كه از نظر روحى بيمارند، نسبت به شما طمع مى‏افتد»، خطاب به زن‏هاى پيامبر است. بنابراين، معلوم مى‏شود كه جاذبه زن و مردى موجب مى‏شود كه حتى به زن پيامبر هم رحم نكنند.
روايات در شأن نزول آيه مورد بحث، مى‏گويند: مرد جوانى آن چنان غرق در نگاه خانمى شده بود كه بعد از گذشتن زن، جوان همچنان با چشمان خود او را نگاه مى‏كرد؛ تا اين كه وارد كوچه تنگى شد و باز همچنان به پشت سر خود نگاه كرد كه ناگهان صورتش به ديوار خورد و تيزى استخوانى كه در ديوار بود، صورتش را شكافت. جوان به خود آمد و ديد خون از صورتش جارى است كه در اين وقت، آيه كنترل نگاه، بر پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نازل شد.2

1. بحارالانوار، ج 14، ص 38.

2 . وسائل الشيعه، ج 14، ص 139 ؛ تفسير نمونه، ج 14، ص 466.