همه می دانیم که تحصیلات عالیه خانم ها، ازدواج آنها را به تاخیر انداخته است؛ البته نبود بازار کار برای آقایان هم، بسیار موثر است. مشخص است که خانم ها بعد از زحمات و خرج هایی که برای ورود به دانشگاه و درس خواندن هزینه کرده اند؛ علاقه دارند وارد بازار کار شوند. در بازار کار هم به خاطر هویت جنسی شان که دارای هوش هیجانی بالاتری نسبت به آقایان هستند؛ برای کارهای اداری و بازاریابی که ساعت ها وقت می خواهد؛ مناسب شناخته می شوند.

با این اوصاف 2-3 سالی باید حسابی تلاش کنند تا در حوزه کاری خود جا بیافتند. آن وقت در 29-30 سالگی ممکن است به ازدواج فکر کنند. تازه اگر تصمیم جدی داشته باشند؛ حداقل 3 سالی طول می کشد تا فرد مورد علاقه خود را پیدا کنند. بعد آن هم که 4-5 سالی بچه نمی خواهند. در نتیجه شاهد پدر و مادرهای پیر در مقابل فرزندان کوچک خواهیم بود. شاید در دهه اول، مشکلی احساس نشود، اما در دوره بلوغ که نظارت و رابطه دوستانه بیشتری را می طلبد؛ پدر و مادر حال و حوصله و انرژی جوانی را ندارند. در اینجا 2 آسیب برای نوجوان، پیش می آید یا به سمت دوست یابی می رود یا منزوی و افسرده می شود.

مادران شاغل، 2 راه پیش روی خود دارند. راه اول اینکه بچه را با خود به محل کار ببرند و راه دوم بدون بچه راهی کار شوند. در حالت اول، به دلیل توان جسمی خانم ها، این کار برایشان دشوار است که در تابستان و زمستان بچه را با خود سر کار ببرند و بیاورند. البته 8 ساعت کاری با احتساب مسیر، مسلما برای کودک هم طاقت فرسا خواهد بود. با توجه به اینکه مدیران و همکاران، اغلب جوان هستند و درک مشکلات زندگی مشترک را ندارند؛ امنیت شغلی مادر به خطر می افتد و استرس آن، بیشتر بر کودک اثر می گذارد. در حالت دوم، سه راه وجود دارد. مهد کودک، خانه مادربزرگ یا اگر بچه دبستانی باشد؛ تنها در خانه بماند.

ادامه »

جعفر اردبیلی، مدیرعامل موسسه فرهنگیِ خانواده امین و استاد دانشگاه هامبورگ، در این باره می گوید: به نظر من مسایل مالی، بیشتر یک بهانه است تا یک دلیل حقیقی. زیرا بیان مشکلات اقتصادی، در جامعه وجهه قابل قبولی دارد؛ در حالی که راحت طلبی زوج های جوان، دلیل اصلی و واقعی آن است.آن‌ها می گویند که 4 -5 سالی برای خودمان زندگی کنیم و از زندگی دو نفره، لذت ببریم و بفهمیم زندگی چیست؛ بعد، یک بچه بیاوریم. این چیز بدی نیست، اما این مردان و زنان مطمئنا به آمار ناباروری توجه نکرده اند که شیوع ناباروری در ایران بین 13 تا 18.5 درصد اعلام شده است که متوسط آن با آمارهای جهانی مطابقت دارد، این یعنی از هر 100 زوج جوان، 15 زوج دچار ناباروری هستند.

 زوجین احتمال چنین چیزی را نمی دهند و فکر می کنند که هر وقت بخواهند؛ می توانند بچه دار شوند. آن‌ها با این کار، حدودا 5 سال مفید، برای درمان را از دست می دهند و وقتی هم سن بالا می رود خود به عامل دومی برای ناباروری تبدیل می شود.

جعفر اردبیلی درباره برخی اقتضائات جامعه می گوید: دستیابی به یک جامعه مدرن، خوبی و بدی های خاص خودش را دارد. وقتی زن و مرد شاغل اند؛ مسلما وقت کمتری برای زندگی مشترک، تحکیم آن و فرزند آوری، دارند.

این استاد دانشگاه هامبورگ، دلیل دیگر تک فرزندی را زیادی تعهدات والدین نسبت به فرزندان می داند و می گوید: بدون توجه به نیازهای فرزندمان، همه چیز را در اختیارش می‌گذاریم، مثل اتاق خواب جدا، مدرسه خیلی خوب، کلاس‌های متنوع و خیلی چیزهای دیگر که توان مالی ما را برای داشتن فرزندان بعدی، می گیرد.

ادامه »

تک فرزندان نمی توانند حس رقابت، دعوا، بازی، دوستی، شراکت، هم صحبتی و همدلی را با نزدیکان خود تجربه کنند، از طرفی حمایت بیش از حد والدینِ تک فرزند، باعث می شود این کودکان روحیه حساس تر و ضعیف تری نسبت به سایر کودکان داشته و در مقابل مسائل و مشکلات ناتوان باشند.

طبق گفته محققان، طلاق در میان تک فرزندان بیشتر است و آن ها معتقدند: به ازای هر خواهر یا برادر، 2 درصد امکان طلاق کم تر می شود.

سپیده 23 ساله در این باره می گوید: من 4 خواهر و برادر بزرگ تر از خودم دارم و همیشه آن ها به هنگام مشکلات درسی و مالی و غیره به کمک من آمده اند. آن‌ها راهنما و الگوی خوبی برای من هستند. بالاخره بچه ای که چند عروس و داماد در خانواده می بیند؛ تجارب خوبی برای زندگی خود به دست می‌آورد.

حوا یک مادر 41 ساله شاغل با 4 فرزند است که به تازگی فرزند اولش نامزد کرده است. او درباره تعدد فرزند می‌گوید: بچه هایم همیشه به من شکایت دارند که چرا با توجه به شرایط زندگی تان 4 بچه را به دنیا آورده ای و اکنون زندگی خوبی نداریم. حوا می گوید: آن ها حق دارند، زیرا همین درآمد کم هم تقسیم بر 4 می شود و مبلغی برای پس انداز نمی ماند و باعث می شود که ازدواج آن ها به تاخیر بیافتد.

ادامه »