همه می دانیم که تحصیلات عالیه خانم ها، ازدواج آنها را به تاخیر انداخته است؛ البته نبود بازار کار برای آقایان هم، بسیار موثر است. مشخص است که خانم ها بعد از زحمات و خرج هایی که برای ورود به دانشگاه و درس خواندن هزینه کرده اند؛ علاقه دارند وارد بازار کار شوند. در بازار کار هم به خاطر هویت جنسی شان که دارای هوش هیجانی بالاتری نسبت به آقایان هستند؛ برای کارهای اداری و بازاریابی که ساعت ها وقت می خواهد؛ مناسب شناخته می شوند.

با این اوصاف 2-3 سالی باید حسابی تلاش کنند تا در حوزه کاری خود جا بیافتند. آن وقت در 29-30 سالگی ممکن است به ازدواج فکر کنند. تازه اگر تصمیم جدی داشته باشند؛ حداقل 3 سالی طول می کشد تا فرد مورد علاقه خود را پیدا کنند. بعد آن هم که 4-5 سالی بچه نمی خواهند. در نتیجه شاهد پدر و مادرهای پیر در مقابل فرزندان کوچک خواهیم بود. شاید در دهه اول، مشکلی احساس نشود، اما در دوره بلوغ که نظارت و رابطه دوستانه بیشتری را می طلبد؛ پدر و مادر حال و حوصله و انرژی جوانی را ندارند. در اینجا 2 آسیب برای نوجوان، پیش می آید یا به سمت دوست یابی می رود یا منزوی و افسرده می شود.

مادران شاغل، 2 راه پیش روی خود دارند. راه اول اینکه بچه را با خود به محل کار ببرند و راه دوم بدون بچه راهی کار شوند. در حالت اول، به دلیل توان جسمی خانم ها، این کار برایشان دشوار است که در تابستان و زمستان بچه را با خود سر کار ببرند و بیاورند. البته 8 ساعت کاری با احتساب مسیر، مسلما برای کودک هم طاقت فرسا خواهد بود. با توجه به اینکه مدیران و همکاران، اغلب جوان هستند و درک مشکلات زندگی مشترک را ندارند؛ امنیت شغلی مادر به خطر می افتد و استرس آن، بیشتر بر کودک اثر می گذارد. در حالت دوم، سه راه وجود دارد. مهد کودک، خانه مادربزرگ یا اگر بچه دبستانی باشد؛ تنها در خانه بماند.

ادامه »

محدثه 24 ساله می گوید همیشه در کنار مدرسه و دانشگاه در کلاس های متنوعی  مانند شنا، بسکتبال، شطرنج، طراحی، بدمینتون، پینگ پونگ، تیراندازی،اسکیت، اسب سواری، دوره آرایشگری، زبان انگلیسی، عربی و خیلی کلاس های دیگر شرکت کردم که یادم نمی آید. دست آخر هم، همه آنها بهکارم نیامد؛ جنبه مثبتش هم که کم نیست؛ سلامت روان و شادابی ام است، اما با توجه به مشکلات مالی جامعه، لازم است پدر و مادرها ابتدا بچه هایشان را استعدادیابی کنند و بعد در همان زمینه برای بچه خرج کنند. البته این سرمایه گذاری به حساب می آید تا خرج. از اینکه در هر ورزشی, سررشته ای دارم خوشحالم و باعث شده برای ادامه تحصیل خود به رشته تربیت بدنی فکر کنم.

جعفر اردبیلی می گوید: هر جامعه ای دوره گذر دارد که در این دوره خیلی از مفاهیم تغییر می کند. مثل کلمه cousin در انگلیسی که معنای دخترخاله، دختر دایی، دختر عمه و دختر عمو را شامل می شود که در گذشته دارای کلمات جداگانه ای بود، اما الان همه، تبدیل به یک کلمه شده است. چون دیگر کاربرد قبل را ندارند.

وی معتقد است جامعه گذر ایران، طولانی شده است. از سنت به مدرن، مدرن به سنت و سنت به مدرن، می رویم و هر دو را زخمی می کنیم. گویی در برزخی از مدنیت گیر افتاده ایم. چون غربی شروع می کنیم و شرقی ادامه اش می دهیم.

ادامه »

جعفر اردبیلی، مدیرعامل موسسه فرهنگیِ خانواده امین و استاد دانشگاه هامبورگ، در این باره می گوید: به نظر من مسایل مالی، بیشتر یک بهانه است تا یک دلیل حقیقی. زیرا بیان مشکلات اقتصادی، در جامعه وجهه قابل قبولی دارد؛ در حالی که راحت طلبی زوج های جوان، دلیل اصلی و واقعی آن است.آن‌ها می گویند که 4 -5 سالی برای خودمان زندگی کنیم و از زندگی دو نفره، لذت ببریم و بفهمیم زندگی چیست؛ بعد، یک بچه بیاوریم. این چیز بدی نیست، اما این مردان و زنان مطمئنا به آمار ناباروری توجه نکرده اند که شیوع ناباروری در ایران بین 13 تا 18.5 درصد اعلام شده است که متوسط آن با آمارهای جهانی مطابقت دارد، این یعنی از هر 100 زوج جوان، 15 زوج دچار ناباروری هستند.

 زوجین احتمال چنین چیزی را نمی دهند و فکر می کنند که هر وقت بخواهند؛ می توانند بچه دار شوند. آن‌ها با این کار، حدودا 5 سال مفید، برای درمان را از دست می دهند و وقتی هم سن بالا می رود خود به عامل دومی برای ناباروری تبدیل می شود.

جعفر اردبیلی درباره برخی اقتضائات جامعه می گوید: دستیابی به یک جامعه مدرن، خوبی و بدی های خاص خودش را دارد. وقتی زن و مرد شاغل اند؛ مسلما وقت کمتری برای زندگی مشترک، تحکیم آن و فرزند آوری، دارند.

این استاد دانشگاه هامبورگ، دلیل دیگر تک فرزندی را زیادی تعهدات والدین نسبت به فرزندان می داند و می گوید: بدون توجه به نیازهای فرزندمان، همه چیز را در اختیارش می‌گذاریم، مثل اتاق خواب جدا، مدرسه خیلی خوب، کلاس‌های متنوع و خیلی چیزهای دیگر که توان مالی ما را برای داشتن فرزندان بعدی، می گیرد.

ادامه »

تک فرزندان نمی توانند حس رقابت، دعوا، بازی، دوستی، شراکت، هم صحبتی و همدلی را با نزدیکان خود تجربه کنند، از طرفی حمایت بیش از حد والدینِ تک فرزند، باعث می شود این کودکان روحیه حساس تر و ضعیف تری نسبت به سایر کودکان داشته و در مقابل مسائل و مشکلات ناتوان باشند.

طبق گفته محققان، طلاق در میان تک فرزندان بیشتر است و آن ها معتقدند: به ازای هر خواهر یا برادر، 2 درصد امکان طلاق کم تر می شود.

سپیده 23 ساله در این باره می گوید: من 4 خواهر و برادر بزرگ تر از خودم دارم و همیشه آن ها به هنگام مشکلات درسی و مالی و غیره به کمک من آمده اند. آن‌ها راهنما و الگوی خوبی برای من هستند. بالاخره بچه ای که چند عروس و داماد در خانواده می بیند؛ تجارب خوبی برای زندگی خود به دست می‌آورد.

حوا یک مادر 41 ساله شاغل با 4 فرزند است که به تازگی فرزند اولش نامزد کرده است. او درباره تعدد فرزند می‌گوید: بچه هایم همیشه به من شکایت دارند که چرا با توجه به شرایط زندگی تان 4 بچه را به دنیا آورده ای و اکنون زندگی خوبی نداریم. حوا می گوید: آن ها حق دارند، زیرا همین درآمد کم هم تقسیم بر 4 می شود و مبلغی برای پس انداز نمی ماند و باعث می شود که ازدواج آن ها به تاخیر بیافتد.

ادامه »

بزودی با تک فرزندی برخی از واژه های زبان فارسی حذف می‌شوند یا کمتر کسی از آنها استفاده خواهد کرد، این اتفاق در پی شیوع تک فرزندی است که علاوه بر تحدید نسل ایرانی، موجب بسیاری مشکلات فردی و اجتماعی می شود.

 صدای خنده هایی که از حیاط های با صفای قدیمی شنیده می شد را یادتان هست؟ وقتی در هر خانه‌ای را می زدی، 4-5 تا بچه قد و نیم قد، سرشان را از لای در بیرون می‌آوردند. خانه ها کوچک بود، اما حیاط خانه با آن حوض آبی رنگش، تمام دنیای بچه‌ها بود.

حال شاید در هر آپارتمان 20 واحدی، 3 خانوار فرزند کوچک داشته باشند؛ آن هم فقط یک فرزند که به ندرت صدایش در بیاید و شما آن را بشنوید. گهگاهی هم که صدایشان شنیده می‌شود؛ ساکنان ساختمان شکایت می‌کنند. اندک افرادی هم در میان ساکنان ساختمان خوشحال می‌شوند و می‌گویند چه صدای قشنگی در ساختمان در جریان است؛ صدای حیات و زندگی است.

کوچک که بودیم؛ با حضور در محل، فامیل یا هرجای دیگری که می رفتیم؛ به راحتی، هم سن وسالان خود را پیدا می کردیم و بدون هیچ مشکلی، سریع با یک تقاضای ساده دوستی، با آنها ارتباط برقرار می کردیم. آن قدر همبازی داشتیم که نیازی به پارک، اسباب بازی‌های گران قیمت متنوع و شهربازی که اکنون به یک بازی پر خرج تبدیل شده را نداشتیم، اما اکنون که کودکان به پارک می روند؛ نیم ساعت طول می کشد تا از بی تحرکی و آرامی در بیایند و حالِ بازی کردن؛ پیدا کنند. حال چنین محیطی را به ندرت می بینیم. بچه ها از بس تنها مانده اند؛ تمایل دارند که خود به تنهایی با لوازمی که در اختیار دارند بازی کنند تا اینکه با بچه دیگری ارتباط برقرار کنند و لوازم شان را با هم استفاده کنند و به احتمال زیاد، دچار اختلاف شوند و نتوانند آن را حل کنند و کار به دعوا بکشد.

ادامه »